Met een baby na(ar) het strand

De vorige keer dat we aan zee waren gingen we voor de eerste keer naar het strand met Livia. Toen was ze net geen 10 maanden oud. Ze kon net één dagje (onwennig) kruipen en trok zich voortdurend aan alles op. We hadden ponderkes bij; geen idee of dat woord effectief bestaat maar hiermee bedoelen we een emmertje met schupje en figuurtjes. Dat woord komt uit mijn kindertijd en zal ik Livia aanleren als ze begint te spreken. Gaat die echt ooit spreken? Lijkt me zo onwerkelijk… Ik zal het maar geloven zeker?

Livia VS zandstrand

Livia hield vanaf de eerste seconde van zand. Ik zette haar neer op haar voetjes en terwijl ze anders, ondanks mijn inspanningen, weigert te zitten, liet ze zich meteen voorover vallen en stak ze haar 2 (mini)handjes recht in het zand. Ze kwamen meteen terug boven gevuld met zand. Dan liet ze het zand langs haar vingers terug naar zijn thuishaven glippen. Dit vond ze ge-wel-dig! Ik ook, tot ik door had dat ze werkelijk van boven tot beneden vol hing met zand. Logisch want ze was ook ingesmeerd van boven tot beneden en de zandkorrels vonden niets zo prettig dan hieraan te kleven. Wrijven was geen optie want buiten een goede scrub was het dweilen met de kraan open. Bon, zandmonster it was. Wat maakt het uit, mijn kind is gelukkig, toch? 

Parasol

Wist je dat het woord parasol eigenlijk een afkooksel is van Par La Soleil? Net zoals paraplu van Par La Pluie. Sorry, dergelijke weetjes vind ik te interessant om weg te laten.

We hadden een parasol bij, want zo hoort dat toch? Baby’s op strand zitten altijd onder een parasol. Dat die telkens ging vliegen of omviel omdat Livia zich daaraan optrok of de wind eronder kwam, daar vertelde niemand me over. Ook niet dat Livia geen enkele behoefte had om net in dat stukje schaduw te zitten. Misschien had de korte stok er iets mee te maken…

Als we nadien met ons zandmonstertje terugkeerden naar het appartement begon de volgende uitdaging. Zo weinig mogelijk zand smossen en zo snel mogelijk alle plooitjes bevrijden van die korrels. Livia heeft veel plooitjes, ze is rond en gezond, weet je wel? In de lavabo werd een no go want ze trok zich recht aan de kraan. In de kleine douchecabine was het ook niet alles, maar het lukte ons dan toch.

 Bon, we zouden in de zomer 2 weken naar zee gaan dus tijd genoeg om over dit alles na te denken en vooral, oplossing te verzinnen.

Shop shop shop till you drop

In tussentijd kochten we van alles aan; een bolderkar om te beginnen, nog meer ponderkes, lage strandstoelen zodat we meteen Livia kunnen redden indien nodig, een parasol met een poot van maar liefst 2m zodat die diep in de grond kon en dus niet zomaar gaat vliegen vanaf de wind een beetje waait. Een windzeil zodat het zand niet in onze ogen vliegt, een zonnehoed met bandje voor onder de kin, een visnetje, een kruiwagentje (nee Livia stapt nog niet eens zelfstandig en toch wilden we dat nu al kopen, oké?), een coolbox met tafeltje, diertjes die licht geven van zodra ze in contact komen met water waardoor Livia de douchekabine wel fijn vond (van Aldi),…. We waren goed voorzien me dunkt! Enkel plastieken glazen vergaten we aan ons lijstje toe te voegen. Ik kreeg meermaals de gouden tip een oud laken te gebruiken waarbij ik de zijkanten dan omhoog kon zetten mbv flessen bijvoorbeeld maar Livia is hier ondertussen te vinnig voor geworden en zou er gewoon over kruipen.

Theorie vs Realiteit

We gingen telkens op een efficiënte manier naar het strand. Ik droeg Livia in de draagzak en manlief zeulde met de bolderkar waarin al ons gerief in zat. We vonden een padje met houten latjes om over de duinen te rijden dus we waren echt gebakken (leuke woordspeling ha-ha).

Manlief zorgde voor een zeil, een tentje waarin de zakken konden staan, de parasol in het midden, handdoeken op de grond, stoeltjes met zicht op zee en het relaxen kon beginnen. Eigenlijk is dit echt oprecht het meest ontspannende dat we ooit al meemaakten met een baby (bijna peuter) in huis. Zij kan zo flink op zichzelf spelen, of met mijn voeten of met mijn zonnebril of… waardoor wij ook echt wel kunnen ontspannen. Ik kan wel vertellen dat de stoeltjes na dag 2 al niet meer mee gingen naar het strand aangezien Livia toch wel liever had dat ook wij met onze kont in het zand zaten. Soit, een heerlijk gevoel toch, die bilspleet gevuld met zand?

Luierwissel in het zand

Ik kocht voor Livia 2 herbruikbare luierzwembroekjes, dan hielp ik weer een beetje mee tegen de vervuiling en moest ik geen wegwerpzwemluiers meer voorzien ook niet. Daarnaast zijn ze ook zoooooooo schattig. Met Livia’s ronde billetjes al helemaal. Maar daar kwam de eerste struggle. Ik deed Livia de zwemluier aan nog op het appartement en vertrokken zo naar het strand. Dat urine er gewoon doorheen loopt wist ik oprecht niet! Draagzak nat, mijn kleding nat, en meteen een zandluier als ik ze neerzette, top! Oké, de volgende keren kwamen we met een gewone luier en kreeg ze de zwemluier pas aan als we effectief in het plasje gingen spelen of in de zee gingen zwemmen. Lesson learned! En dan… De eerste keer stoelgang. Ik wist oprecht niet wat de maatschappij van mij verwachtte. Haar broekje zat vol, maar echt vol vol vol! Moest ik dit dan maar gewoon oprollen en in een zakje steken? Moest ik de stoelgang eruit schuppen en begraven in het zand? Ik koos voor de optie om met haar in de zee te gaan en daar zowel Livia als het luierbroekje te wassen. Ik zwem dus letterlijk zelf mee in haar productie… Nog steeds ken ik geen ‘efficiëntere’ oplossing dan dit dus als jij ze kent, let me know please!

Als ze een gewone luier vulde met stoelgang op strand vond ik het trouwens ook niet erg handig. Zeker omdat ze absoluut niet op haar rug blijft liggen met een luierwissel. Half staand, kruipend, op haar zijtje… verschoonde ik ze. Tijdens het proper maken kreeg ze een ongevraagde scrub van zand aangezien dit onvermijdelijk was. Ook hier; tips welkom!

Eten op strand

Livia eet eigenlijk heel flink, alleen moet alles volhangen; haar gezichtje, haar haren, handjes, benen, haar mama… Dat was op strand niet anders. We brachten na dag 2 telkens een fles kraanwater mee om op gepaste tijden haar gezichtje eten- en zandvrij te maken aangezien het soms niet meer om aan te zien was… Beoordeel dat zelf maar even… Ook hier, tips welkom!

Aan alle mooie liedjes komt een einde

We zijn nog 3 dagen aan zee met stralend weer dus zullen we nog 3 dagen op het strand vertoeven. Ik geniet uitermate. Maar wat zie ik tegen de verstrengde maatregelen (en al zeker in Antwerpen) enorm op. Liefst zou ik hier willen blijven, met de volle luiers op strand, tot Covid-19 overgewaaid is. Maar uiteraard is dat niet realistisch. 3 augustus vieren we Livia’s eerste verjaardag en dat is wel iets om naar uit te kijken!