Vliegen

Vrijdag vlogen we naar het vulkanisch eiland Tenerife. We rekenden om circa 10u onderweg te zijn vanaf het moment we de voordeur achter ons dicht trokken tot het binnenstappen in het appartement. De vlucht zelf zou ongeveer 4,5 uur duren dus met transfers bij zou het dat ongeveer zijn! Uiteindelijk deden we er ‘maar’ 8 uur over! Pure winst dus. 

We kozen voor Ryanair als vliegtuigmaatschappij omdat zij als enige gunstige vluchturen hadden voor de kinderen. Mijn papa is piloot en geeft me genoeg redenen niet voor hen te kiezen maar de kindjes primeren en dan zeker het vermijden van crisissen door (over)vermoeidheid! Plus voor onszelf is bijvoorbeeld opstaan om 4u ook echt niet te doen nu! 

Al enkele weken voor onze reis gepland stond begon ik aan de voorbereidingen; wat nemen we mee, wat mag er mee, kan ik Lewis voeden als we opstijgen, kan de relax mee op het vliegtuig, hoe neem ik best voor de zekerheid gekolfde melk mee, wat laten we Livia allemaal doen en eten onderweg zodat ze gelukkig blijft, wat moeten we daar allemaal aankopen, kunnen we bestellen met Amazon daar om te laten leveren op locatie… Ik schreef er een blogje over omdat ik hier ontzettend veel vragen rond kreeg. 

De autorit naar de luchthaven 

Deze verliep zoals gedroomd! We kregen alles (nipt) in de auto, mijn beste vriendin achter het stuur, ik mee met de kindjes vanachter en vertrekken maar! We kozen ervoor ons te laten afzetten omdat het belachelijk veel kost onze auto daar 2 weken te laten staan. Livia deed een dutje van 45min. Lewis eentje van 30min. Maar beiden waren echt wel happy! Enkel Livia vroeg tegen het einde of we niet terug naar huis gingen. We waren haar al dagen aan het vertellen/ voorlezen over de reis, over de vlucht, over wat we daar allemaal gaan doen… En nu het zover was, was het toch iets te spannend voor haar. 

Aangekomen op de luchthaven van Charleroi waren er geen karren om ál onze bagage op te laden. We hadden bij; 

• 2 x grote valiezen van 20kg 
• 2 x trolley 
• 3 x Zak handbagage (1 rugzak, 1 schoudertas en 1 computertas)
• 1 reisbed (co-sleeper) met mee in die zak terradoeken, zijligkussen…
• 1 koffertje Livia op wieltjes met al haar speelgoed 
• Relax 
• Buggy 
  
  
  

  Inchecken

Aan de incheckbalie mochten we enkel de grote valiezen afgeven terwijl we gehoopt hadden dat ze de trolleys ook zouden overnemen maar bon, zeulen zullen we dan maar! 

Ik droeg Lewis vooraan, de rugzak op de rug, 2 trolleys in 1 hand (al goed met telkens 4 wieltjes) en Livia aan het andere. 

Kenny droeg al de rest en af en toe Livia op de arm. 

Hier was mijn man al op van de zenuwen terwijl ik wonderbaarlijk rustig was. Ook de dagen voordien had ik geen zenuwen; wat komt, komt. Huilt Lewis uren aan een stuk? Dat kunnen we aan, al meermaals bewezen. Zaagt Livia de oren van onze kop; kunnen we ook aan, al meermaals bewezen, ha-ha. 

Lewis viel al in slaap in de draagzak tijdens het inchecken van onze bagage dus dat was pure winst! 

Controle

De controle van onze handbagage was wel niet erg handig want ze moesten de gekolfde melk, de medicatie, het water enz nakijken. Soit, we zaten mooi op schema dus maakte ik me nog steeds nergens druk in terwijl mijn man in overlevingsmodus was geschakeld. Hij had ook wel het zwaardere werk omdat ik Lewis droeg en dus niet veel anders kon doen. 

Wat mag je mee nemen op het vliegtuig;

-Water in papflessen 

-Water of andere drank in drinkenbus kind

-(afgekolfde) Melk 

-Alles van eten

-koelelement 

Geen appelsap in brikje; dat moesten we afgeven maar lieten we Livia gewoon nog even opdrinken. 

Boarden

Wij hebben tot de allerlaatste moment gewacht op het vliegtuig te gaan omdat we op die manier geen extra half uur moesten zitten. Livia at nog rustig een boterhammetje dat ik op voorhand smeerde en heeft nog rond gelopen als gek dus echt een tip om mee te geven om pas helemaal op het einde in te stappen! (Gaven ze mij ook trouwens.) Lewis sliep ondertussen rustig verder! Yess! 

De relax mochten we echt niet meenemen zei de stewardess. Mijn man zei met een heel neutraal gezicht dat Lewis dan een hele vlucht zou huilen. De stewardess zei meteen; okay no problem sir. Ha-ha. Zo simpel als dat! We hadden speciaal stoelen genomen met extra beenruimte omdat mijn man 2m08 meet en we hopelijk op die manier gemakkelijker met de kinderen konden zitten en dat is echt zo! We betaalden €25 per stoel meer maar wat we in ruil kregen; de meest rustige vlucht ooit met kinderen, en dat is veel meer waard! 

Opstijgen 

Ik was bang dat Livia onrustig of zelfs paniekerig ging worden van het opstijgen. Heel snel komt ze me zeggen dat iets ‘teveel lawaai’ maakt en ‘Livia bang’ is. Maar al enkele dagen waren we ook daarover bezig tegen haar, al dan niet met de noise reducer hoofdtelefoon op haar hoofdje. Maar dat de snoepjes en Bumba al haar aandacht zouden krijgen met het opstijgen had niemand gedacht. Ze bleef gedurende 20min zoet (letterlijk) en eens we al erg hoog vlogen had ze pas interesse om eens door het raampje te kijken. 

Lewis werd wakker als we opstapten en zou niet veel later mogen eten. Het was even afwachten of hij nog kon wachten maar dat kwam zo goed uit! Hij moest met zijn gezichtje voorwaarts in de gordel die aan de mijne hing maar van zodra de stewards neerzaten legde ik hem aan. Zo bleef hij slikken en zouden zijn oortjes niet teveel pijn doen. Wel had ik ook een flesje gekolfde melk bij de hand voor in het geval hij mijn borst zou weigeren. Dit zat in een zakje met koelelement. Hij dronk een volledige voeding van circa 10min bij mij, ideaal dus! Wel, als de druk bij ons allemaal even hoog was, fronste hij even maar dronk hij gewoon verder. 

We waren goed vertrokken! Nog 4u te gaan! 

Eigenlijk begonnen we meteen aan de zoektocht naar wat ik mocht eten (allergenenvrij) terwijl Livia de brochures doornam van de veiligheidsregels. Ze ging ook aan onze voeten zitten spelen, echt heel gemoedelijk. Toen de spaghetti aan kwam en zij kon beginnen eten met haar grote en kleine bavet aan was het wel even zenuwslopend. De spaghettisaus was te warm, ze morste dit op haar handje dus geen handig moment met de nodige tranen. Ook wilde ze heel de tijd zelf het tafeltje open en toe doen waardoor de spaghetti meermaals gered moest worden van neerstorten tussen onze voeten, op onze spullen, op Lewis die rustig zat te wippen. Maar eind goed al goed, we aten alledrie een maaltijd, dronken iets en we waren alweer een uurtje verder. 

Livia speelde maar liefst 2u met zaken aanwezig in het vliegtuig alvorens we zelf iets gaven dat we bij hadden. 

Dit hadden we bij voor Livia;

-Raamstickers 

-Stickerboeken 

-Groot Bumba lees- en speelboek 

-Kleurpotloden met papier en tekenplaten 

-Verven met water 

-Popjes van ons gezin 

-Veeeeeeel versnaperingen 

-Drinkenbus 

-Puzzel 

-Computer met filmpjes 

-Voor Lewis voorzagen we bijtspeelgoed, knisperknuffeltje en dan uiteraard de relax met de mobiel eraan! 

Livia heeft uiteindelijk met mij heel wat stickers in het stickerboek gekleefd, een boekje gelezen, cocomellon gekeken op de computer, filmpjes van zichzelf gekeken op mijn gsm, kiekeboe gespeeld met de stewardess, gezongen en gedanst met mij, de tafeltjes honderd keer op en toe geklapt, geverfd met water en veeeeeeeeeeeel gegeten. Slapen zat er niet meer in door het korte dutje in de wagen. Lewis daarentegen speelde flink in zijn relax, dronk nog een keertje bij mij en sliep 1,5u in de draagzak terwijl ik vooraan in het vliegtuig recht stond met muziek via oortjes. 

De vlucht kon niet aangenamer verlopen al waren mijn man en ik doodmoe. Normaal verveel je je op zo een lange vlucht maar daar kregen wij geen ruimte voor. Ha-ha. 

Landen

Dit vond Livia heel leuk; ze zei meermaals ‘zo snel’. Lewis dronk hier opnieuw vanaf een 10tal minuten voor het landen. 

Opruimen deden we bewust een half uurtje op voorhand zodat dit geen extra stress kon veroorzaken om het moment we de gordels zouden moeten aandoen. 

We zijn er

Eenmaal aangekomen was de roltrap kapot maar hielpen mensen ons met zeulen én werden we gefeliciteerd met onze stille kinderen. Over hoe ze hiervan onder de indruk waren. Ook werden we overal voorgelaten omdat we kinderen bij hadden dus ook bij de COVID-controles. Hallelujah! 

Onze valiezen zaten bij de eersten, ons reisbed kwam niet veel later en tot slot de buggy. Mijn mama, die al in Tenerife was, is de slimste. Die schoof al aan in de rij voor onze huurauto waardoor we bij aankomst meteen de auto konden afhandelen en we richting het appartement konden gaan. Dat mama en Livia een dresscode hadden afgesproken wist ik alvast niet. 

In de auto zelf verloor Lewis het even maar na het ritje van nog geen 15 minuten waren we waar we moesten zijn. 

Een uur later lagen onze kindjes te slapen en aten wij verse spaghetti en dronken een glaasje! 

Het kon niet beter verlopen! Echt niet! Daarom denk ik al dat de terugvlucht wel eens anders kan gaan… Of net niet.