(Niet) graag zwanger

Vooraleer ik mijn gevoelens beschrijf over zwanger zijn wil ik heel duidelijk zijn over een aantal zaken. Ik ben me heel bewust van de stijgende cijfers in vroeg zwangerschapsverlies maar ook zeker van de cijfers van die (wens)ouders waarbij een zwangerschapswens medisch ondersteund dient te worden en dan nog soms zonder ideale uitkomst. Ik probeer altijd een luisterend oor te bieden waar ik kan en heb me meermaals ingelezen rond deze thema’s aangezien die ook op mijn werk aan bod komen maar ook in mijn omgeving. Ik wil dus zeggen dat ik uiterst dankbaar ben voor het verloop bij ons maar tegelijkertijd wil ik ook weerleggen dat zwangerschappen rozengeur en manenschijn moeten betekenen.

Zwanger worden (niet) van een leien dakje

Bij Livia probeerden we bewust 5 maanden en bleken we de zesde maand zwanger. Een vrij korte periode volgens de cijfers maar als anderen me zeggen dat ze 5 maanden aan het proberen zijn ben ik de eerste om te zeggen; toch heftig he, dat hopen, de teleurstelling… Want ondanks op papier die 5 maanden niets zijn, zit je er die maanden tot over je oren in, willens of niet. En de opmerking ‘laat het los, je mag er niet te veel mee bezig zijn’ zou ik dan nu ook meteen willen verwerpen. Je kan niet kiezen er net iets meer of minder mee bezig te zijn. De wens is er op dat moment, je maakt een van de grootste beslissingen van je leven om ‘eraan te beginnen’, kom dan niet af met zulke onzin. Ik geloof dat sommigen er wel veel relaxter instaan maar ik was zo alleszins niet 😉 En uit mijn mond zal je dat rotzinnetje nooit horen.

Voor ons zoontje verliep het iets anders. Vrij snel waren we overtuigd niet veel tijd tussen de kindjes te willen. Onze trouw kreeg een andere vorm door Covid-19 en daarmee besloten we net iets vroeger te starten aan nummertje 2 dan gepland. We kozen bewust om geen anticonceptie te nemen tussen de kindjes trouwens dus misschien lukte het dan (nog) vlotter? Hoewel mijn cyclussen bij Livia exact gelijkliepen was dat na Livia niet meer het geval; ze varieerden tussen de 25 en 40 dagen. Ik maakte me wel echt geen zorgen op dat moment.

De eerste cyclus waarbij we probeerden eindigde met veel buikpijn, fameus over tijd maar vooral veel negatieve zwangerschapstesten. Ik ben heel zelfbewust en voelde dat er iets niet klopte. Na niet meteen serieus te worden genomen door de baliemedewerker van de gynaecoloog kreeg ik toch vrij snel een afspraakje. De gynaecoloog was eerst ook niet happig een echo en dergelijke te doen obv mijn klachten, namelijk een onregelmatige cyclus en onderbuikspijn. Met de echo veranderde de houding van de gynaecoloog en werd het meteen een ander, warmer, meer begripvol gesprek. Ik had op de ene eierstok 2 met bloed gevulde cysten en op de andere nog eentje, veel groter dan de andere twee samen en dit veroorzaakte ook de buikpijn. Een bloedname werd gedaan om er zeker van te zijn dat er niets bevrucht werd in die cysten. Ik zou een aantal maanden aan de pil moeten om de eierstokken te resetten. Ik belde nadien mijn eigen gynaecoloog (daar was een snelle controle onmogelijk geweest om in te plannen) voor een second opinion en de term endometriose viel. Ik had dus ergens buitenbaarmoederlijk gebloed tijdens mijn menstruatie en daardoor kon er weefsel zijn gaan woekeren. Ik ken genoeg vrouwen met de aandoening en de kans op een zwangerschap verkleint aanzienlijk. Ik had ondertussen een cyclus van 60 dagen. Ik was echt oprecht verbouwereerd geweest maar we gaven de pil een poging en we zouden wel zien. Ik zag de periode zonder zwangerschap dan als ‘winst’ voor Livia waar ze ons extra voor haar alleen had. En nadien zouden we alles doen wat nodig was in de hoop een tweede schepsel ter wereld te zetten.

Op controle bleken de 3 cysten te zijn verdwenen en kregen we groen licht om terug te proberen. Zo simpel als dat! Ergens was ik argwanend maar bon, de gynaecoloog zal het wel weten he! Onze volgende eisprong zou in ideale omstandigheden plaatsvinden rond onze trouwdatum. Als ik een urinetest deed de dag voordien gaf die dat ook aan en als in een sprookje was het die keer meteen raak! Gemaakt op onze trouwdatum en eigenlijk vanaf de eerste keer.

Dus wederom geen reden om te klagen hier volgens velen.

Toch even klagen

Maar waar ik wel even graag mijn klaagboekje over open doe is over de maatschappelijke verwachting dat men moet ‘genieten’ van een zwangerschap, dat je het mooiste ter wereld koestert en dat de babyfase een roze wolk is. Onze psychopedagoog bij Kind en Gezin gaf een bijscholing rond postpartumdepressies en begon haar presentatie met een beeld van Google afbeeldingen als ze baby intypte. Alle zachte tinten komen dan boven; roze, lichtbruin… Alsof het echt zeemzoet MOET zijn… En als je dan durft zeggen; ik ben eigenlijk niet graag zwanger zeg je dat met een klein hartje en/of reageert men verbaasd. Mijn vast zinnetje is en blijft; Ik vind een zwangerschap het allermooiste dat er is maar niet het leukste. Ik zie wel heel graag anderen zwanger zijn.

Was het vroeger anders? Of verbloemen onze hersenen alles gedurende de jaren…

Als ik aan mijn mama, tante, oma… vraag hoe zij een zwangerschap ervaarden klinken de woorden; zalig, heerlijk, mooiste tijd van mijn leven… Als ik kijk in het groepje zwangeren waarin ik zit zijn die woorden echt niet van toepassing is. We tellen de dagen af, we zeuren over kwalen, we vinden de combinatie werk en zwangerschap een uitdaging maar het grootste struikelblok blijft toch de aanwezigheid van andere kindjes in het gezin die rusten vaak onmogelijk maken. En toch meent mijn mama, tante, oma wat ze zeggen… Hoe kan dit dan?

Mijn redenen (lees; klaagzang)

Als men me vraagt waarom ik een zwangerschap benoem als ‘Het mooiste dat er is maar niet het leukste’ begint dit eigenlijk altijd bij mijn lichaam. Ik weet hoe egoïstisch dit voor sommigen kan klinken maar ik heb het oprecht moeilijk met de lichamelijke veranderingen die een zwangerschap met zich meebrengt. Voor mijn beide zwangerschappen was ik erg sportief en aangezien de misselijkheid me als een knuppel neersloeg was dit ook het eerste wat ik moest laten. Daarnaast hielp de misselijkheid niet om gezond te eten, integendeel. Tot slot ben ik geen fan van de proporties die mijn vrouwelijke rondingen aannemen, inclusief dat tepelhof… Dus ja, dit is mijn eerste groot struikelblok.

Ten tweede word ik gek van de vermoeidheid. Ik ben geen ‘moe’ iemand, ik kan perfect gelukkig vroeg opstaan maar zwanger is dit allemaal zo’n opgave! Rotvervelend vind ik het.

Niet zwanger ben ik een ongelooflijke knuffelaar, en mijn man ook trouwens, oef. En zwanger heb ik dat net niet  graag. Knuffelen voelt als een zwaar iets op dat nog veel zwaarder lijf. Vreemd he? Ik vind op zich een hand op mijn buik oke maar op een gegevens moment moet dat hand ook weg…

Die misselijkheid, dat hoef ik niet uit te leggen dat dit gruwelijk is zeker?

Dit waren voor mij de voornaamste redenen, maar ik heb er nog hoor ;).

Van kinds af aan

Mijn allergrootste wens was eigen kinderen hebben, groot brengen, gelukkig maken en dat blijft nog steeds mijn levensdoel maar ik ben wel eerlijk als ik zeg dat een zwangerschap voor mij ‘doorstaan’ is ipv ‘genieten’. Wel ben ik blij dat ik me nu betrekkelijk goed voel en met een positief gevoel mijn zwamgerschappen kan afronden want als Livia mijn laatste zwangerschap had geweest zou ik altijd een aversie hebben blijven voelen.

Boodschap van algemeen nut

Vraag een zwangere vrouw hoe ze zich echt voelt en zeg niet te frequent; oh geniet er nog van… Afgesproken?