De verlossing 2.0

Lewis… De naam die al lang vast lag, de naam die zijn toekomstige omvang zou moeten dekken. Aangezien zijn vader 2m08 groot is en ikzelf 1m80 meet, kunnen we ervan uitgaan dat hij ook richting de 2m zal gaan. En laat ons eerlijk zijn; niet elke naam dekt die grootte. Daarnaast zijn wij niet van de smalste dus ook daar moesten we rekening mee houden als we over de naam nadachten. Misschien gaat dit er voor sommigen over maar bon, één van de criteria was dus het bovenstaande. Ha-ha. 

Op 34weken kon ik een (stippel)lijn trekken onder mijn werk. Het was tijd om te rusten, de laatste zaken in orde te brengen, bewust te worden van de laatste zwangerschap… 

Ik was de weken voordien ook echt ziek geweest waarna er na 2w eindelijk antibiotica werd opgestart. Ik kon op die moment enkel aan mezelf denken en dat ik het echt echt echt niet langer dan 37w wilde trekken. Ik wilde comfort, rust (?), en meer energie om in Livia te steken. Na die antibiotica is het volledig gekeerd en kon ik zelfs luidop zeggen dat ik het niet meer zo ontzettend heftig vond, de zwangerschap. Ik kon rusten overdag, ik accepteerde de omvang van mijn buik, ik genoot van de bewegingen… Oké ik ga hier niet zeggen dat ik opeens ‘graag’ zwanger was maar toch was er ergens iets dat wel akkoord ging en het maakt(e) me blij dat ik zo mijn zwangerschappen kon afsluiten; met toch een aangename ervaring ervan. 

Vanaf klokslag 37weken had ik voorweeën, iets dat niet echt aangenaam was, wat een valselijk vermoeden gaf dat hij zou komen maar vooral iets wat zorgde voor minder slaap waardoor ik de dutjes overdag echt nodig had. Die pikten dan weer vrije tijd in wat ik niet zo fijn vond maar bon, ik luisterde naar mijn lichaam! Ik luisterde naar Lewisje.

Toen ik op 38 weken op controle ging bij de gynaecoloog had ik vermoed dat ze zou zeggen dat ik met die voorweeën al enkele ‘gratis’ centimeters had gekregen. Maar niets bleek minder waar! Al was hij volledig ingedaald, mijn baarmoeder was nog lang niet van plan haar poorten te openen voor Lewis. We legden zelfs een inleiding vast op 40weken omdat het leek alsof er mogelijks vanzelf geen beweging zou in komen. 

Na die boodschap besloot ik nog dingen in te plannen die niet meer evident zouden zijn de eerste maanden na de geboorte van Lewis. Maandagnamiddag kregen we dus de boodschap dat hij waarschijnlijk niet snel zou komen en die avond gingen we op restaurant. De horeca was nog maar 2 dagen open dus was echt wel iets waar ik naar uitkeek. De dag nadien, 11 mei ging ik op een terrasje iets drinken met mijn beste vriendin. Ik waggelde dan wel om de zoveel tijd naar het toilet maar tegelijkertijd genoot ik er echt nog van. Onderweg naar huis van dit etentje kwam mijn ware aard boven en besliste ik niet akkoord te gaan met een inleiding op 40weken. Een goede vriendin zei me ook dat de ‘echte Sarah’ dat nooit zou willen/ adviseren en gelijk had ze! No way dus. Ik kwam thuis, ging bij manlief liggen en zei dus dat ik de inleiding niet wilde. 22:22uur. Kenny rolde met zijn ogen en ik kreeg een zoveelste voorwee te verduren en … mijn water brak. Dan toch??? Nu hopen dat mijn weeën ook vanzelf gaan volgen! 

Ik liep naar de badkamer en verschoot ervan hoeveel vruchtwater er toch nog is op die termijn. Ik belde mama op en nam een lange douche. Mama vond het heel vreemd dat ik niet meteen naar het ziekenhuis wilde/moest en daarom dacht ik even te bellen ter informatie. Bij Livia werd ik opgevolgd door een zelfstandige Vroedvrouw en dan liep het echt wel anders. Ik belde de verloskamer en vroeg letterlijk: “mijn water is gebroken en ik heb onregelmatig weeën. Ik wilde gewoon eens even horen op welk moment ik dan precies best kom; moeten ze ook nu om de 5 minuten komen?” 

“Oh maar mevrouw, met gebroken vliezen moet je meteen afkomen zodat we zeker zijn dat ze gebroken zijn en of je effectief in arbeid bent”. Ik vond dat zo vreemd! Maar ik had inderdaad wel geen vroedvrouw deze keer die ook zou nagaan hoe het met ons kind is dus wij klapten onze koffers dicht en begonnen aan onze rit van 45min. Met weeën. 

Manlief had honger… Het was ondertussen half 12 en het diner was al verteerd plus wanneer zou hij pas kunnen eten… Dus we stopten nog aan een naftstation waar ik mijn weeën verder opving in de auto. Ze kwamen toen al om de 6 à 7 minuten. Hij koos een worstenbroodje waardoor ik bijna over mijn nek ging maar naar buiten kijken hielp. En ik kreeg 2 AA drankjes! Ha-ha.

We kwamen binnen via Spoed waar ze wisten van onze komst. Een Vroedvrouw kwam ons meteen ophalen en onderweg naar de verloskamer moest ik meermaals stoppen om een wee te incasseren. Ze legden me aan de monitor en zagen dat weeën elkaar snel opvolgden, soms 4 minuten tussen, soms 5. Ze vroeg nadien of ze me mocht toucheren (00:45u) en daar had ik echt op gewacht! Nu zou ik weten hoe we ervoor stonden, zou ik kunnen inschatten of ik het zou halen zonder verdoving… “Euhm… met heel veel moeite heb je een vingertop ontsluiting.” Ik baalde zoooooooooo hard! Ze raadde aan wel in het ziekenhuis te blijven owv de afstand met het thuisfront en de regelmatige weeën. We mochten kiezen voor een verloskamer met of zonder bad. En omdat ik graag een bad wilde raadde ze aan nog even te wachten tot de kamer met het grootste bad werd schoongemaakt. Ideaal! Misschien dan toch eens in bad bevallen? 

Tegen 1:30u kwamen we in onze suite! Een bad om U tegen te zeggen en een balzaal tussen het bed en bad. 

Ik kreeg een monitor aangelegd en een bloeddrukmeter die om de 5 (!) minuten opblies owv mijn voorgaande zwangerschapsvergiftiging. Kenny kreeg een gigantisch zetelbed en viel als een blok in slaap maar bij elke wee verschoot hij van mijn adem en ik voelde me misschien ook wel een beetje eenzaam. Ik en de weeën. Pas op, die weeën zijn heel aanwezige wezens, je kan hen niet missen maar toch…

Tussen de weeën door viel ik zelf telkens ook in slaap. Ik was zo ontzettend moe! En ook teleurgesteld van die inimini 1cm ontsluiting. Verder vond ik de weeën echt al pijnlijk. Ik herinner me bij Livia dat ik 18 uur weeën opving maar dit was anders. Misschien ‘pijnlijker’ omdat mijn water gebroken was en toen bij Livia nog niet? Misschien omdat ik de luxe kende van pijnstilling? 2:30u: Ik maakte Kenny wakker en zei; ik wil epidurale. En het liefst van al nu. Maar wat met deze suite voor mijn poging van een natuurlijke bevalling? Hij zei uiteraard mij daar niets van aan te trekken dus ik belde de Vroedvrouw en zei haar: ‘geef deze kamer maar aan iemand anders want ik wil heel graag epidurale vanaf het kan’. Ik dacht ergens dat ik echt wel wat meer ontsluiting moest hebben ofzo, geen flauw idee waarom ik twijfelde of ik het al dan niet mocht krijgen, die epidurale. De Vroedvrouw zei; ik bel meteen de anesthesist en dit blijft je kamer, niet aantrekken! Zo gezegd, zo gedaan. De Anesthesiste vroeg me of ik het al eerder had gehad waarop mijn man meteen zei; ja maar niet zoals gehoopt. Ik had namelijk bij Livia een fameuze rugbloeding. Ik wist niet dat dat bestond maar vanaf die moment wel. Ze hebben toen 3 x geprikt. Soit, de vrouw reageerde meteen dat ze een andere set zou nodig hebben dan klaar lag en beloofde me; nu is het 1 keer en ze zal meteen goed zitten. Dit systeem geeft meer garantie op succes. Het bleek een vrouw van haar woord. Hallelujah! 

De epidurale bracht zo snel verlichting! Zalig! Ik genoot ervan om de wee op de monitor te zien stijgen naar aantallen die ik eerder niet bereikte maar geen pijn voelde. Gewoon een beetje druk. Heerlijk! 

De pomp werd dichtbij gehangen maar dat was een belofte van mezelf; niet bijnemen. Dan voel ik de verschuivingen tijdens de bevalling zoals bij Livia. Zo wist ik precies hoe ik moest duwen en hoe net niet. Dus daar bleef ik af.

Verder deed ik ook heel bewust mijn bevallingsjurkje aan omdat Lewis hierin zou kunnen liggen direct nadien en tegelijk bedekt zou zijn. Het is uit een stof van bamboe dus ideaal voor zijn temperatuur en ik kan erin borstvoeden. Tip van Flip; doe het pas aan vlak nadien want bij ons was het meteen te nat om verder aan te houden. Zo jammer! Nadien droeg ik het nog wel veel hoor, dus was zeker niet verloren.

Kenny en ik sliepen met het geluid van Lewis zijn hartje. Ze vroegen me of ze het stiller moesten zetten maar dat wilde ik absoluut niet. Dat was de bevestiging dat hij oké was in mijn baarmoeder die hij weldra zou verlaten, voor altijd. (De moeder zou dadelijk gaan baren, baar-moeder. )

3:45u: een vaginaal toucher vertelde ons dat ik al 4-5 cm ontsluiting had! Dat ging opeens snel! Yeeeeeeeesss! Met een glimlach sliepen we nog wat blokjes verder. 

Om 5:30u had ik een verdere verstrijking van de baarmoederhals en een goede 5cm. Bring it on! Ik kreeg een boost van energie en kon niet wachten op le moment suprême. Wel maakte ik me de bedenking hoe ik dit ooit had overleefd zonder epidurale. Een ode aan alle vrouwen die het zonder doen/ deden. Ik bewonder jullie. 

Na de shiftwissel rond 7:30u kwam een onbewuste droom uit; de Vroedvrouw, die heel de zwangerschap van Livia opvolgende en nadien thuis ook, werkte die ochtend én had gevraagd ons te mogen ondersteunen. Ze wist precies nog wie wij waren en omgekeerd ook! Ze wist ook nog wat onze stokpaardjes waren. Wat een zaligheid. Ze vroeg naar mijn wensen deze keer; 

• linkerzijde, 
• placenta uitkloppen, 
• wegen en meten is bijzaak

Duidelijke taal, duidelijke afspraken. Ze deed nog een toucher en tijdens een wee had ik 8cm. 

Ze zei dat ze stilaan alles in gereedheid ging brengen voor de bevalling zelf en dat ze de gynaecoloog zou bellen met een update. Mijn hart ging tekeer, de vlinders gierden door mijn lijf want weldra ging het gebeuren. Dan ging ik de man van mijn leven ontmoeten! 

Dat Lewis 9 minuten later ter wereld ging komen wist wel niemand! Opeens voelde ik een enorme druk naar beneden waar ik duizelig van werd en tegelijkertijd daalde Lewis zijn hartslag tot minder dan 50 slagen per minuut. Dat die weg al gemaakt werd door Livia was nu wel duidelijk. 

De gynaecoloog werd nogmaals opgebeld, ik werd op mijn linkerzijde gelegd en na 3 persweeën kwam hij ter wereld. De gynaecologe was nog wel net op tijd en de lieve Vroedvrouw aan mijn zijde. Deze epidurale was trouwens helemaal anders dan bij Livia want ik had nergens pijn. Ik voelde wel perfect de persweeën maar bij Livia deed het onnoemelijk veel pijn, die geboorte zelf. 

Lewis werd meteen op mijn gelegd, sneller dan ik mezelf had kunnen voorbereiden. Dat gevoel. Dat gevoel is niet uit te drukken in woorden. En toch ging het ook echt wel te snel om mentaal te kunnen volgen. Raar hè! De navelstreng lieten we uitkloppen waarna Kenny ons van elkaar losmaakte. En Lewis? Die huilde langer dan ‘normaal’ volgens de vroedvrouw. Hij moest naar mijn gevoel echt even bekomen. 1,5u later dronk hij voor de eerste maal en pas nadien werd hij gewogen en gemeten. Precies zoals ik het wenste. 

Ik had opnieuw een scheur terwijl ik nog zo ‘flink’ geluisterd had wanneer ik niet mocht duwen. Dat deed ik bij Livia namelijk wel wanneer mijn oerinstinct het over nam. Nuja, ik werd genaaid en echt erg vond ik dat nu ook weer niet. 

Corona 

Omdat we nog tijdens de veiligheidsregels van c*rona bevielen was bezoek niet toegestaan buiten Livia en eigenlijk vonden we dat best oké! Wordt vervolgd.