Ceci n’est pas une tutje

De hamvraag als je start met borstvoeding; gaan we een tutje gebruiken of gaan we, zoals de theorie zegt, dit niet doen om zeker geen speenverwarring te veroorzaken. Ik was één van hen, overtuigd het niet te gaan gebruiken.  

Ik kende vooraf de voordelen van een tutje maar ik kende ook de nadelen. En dat ene grote nadeel dat ik na speenverwarring vooral in mijn achterhoofd hield was: tot een bepaalde leeftijd zijn kinderen niet in staat een tutje zelf te bedienen en kan jij dus telkens uit je bed. Ja dat was duidelijk hè, ik ging mijn slaap liefst niet afgeven om een stom tutje telkens opnieuw te gaan geven. Ha-ha-ha, wie stond er maanden aan een stuk op om een tutje te geven? Ja, ik, ja. 

Voor- en nadelen op een rijtje  

Voordelen; 

+ Troost bieden; De grote zuigbehoefte van een baby komt doordat het zuigen een rustgevend en stress-verlagend effect geeft.  

+ Hulpmiddeltje bij het slapen; door het rustgevende effect van zuigen kan het de baby helpen zich makkelijker over te geven aan de slaap. 

+ Minder kans op wiegendood; Verschillende studies zeggen dat een fopspeen de kans op wiegendood vermindert. Dit zou komen doordat zuigen de ontwikkeling van de mond- en kaakspieren stimuleert, waardoor de tong meer naar voren komt te staan en de luchtweg vrij blijft. Ook slapen speenzuigers minder diep, draaien ze minder in bed en leren ze vlotter hun hoofdje opzij te draaien, omdat de speen anders in hun gezichtje drukt. De kans is dan kleiner dat je baby met zijn neus en mond tegen het matras aan blijft liggen. (24Baby.nl) 

+ Geeft de ouders ademruimte; aangezien het zuigen stress-verlagend kan werken is een speen in vele gevallen een oplossing, bijvoorbeeld tijdens een crisis in de winkel, bij ziekte, na een val… 

+ Beter alternatief dan duimzuigen; duimzuigen kan heel wat negatieve gevolgen hebben op het gebit en de kaakstand. Dit effect hebben tutjes veel minder. Een tutje is ook veel gemakkelijker af te leren (lees: wegnemen) dan duimzuigen. 

Nadelen; 

– Speenverwarring

waar ik eerder over sprak; het zuigen op een tutje vraagt een heel andere techniek dan zuigen aan de borst. Als de baby dezelfde techniek van de speen zou gebruiken aan de borst komt er simpelweg geen melk. Een gefrustreerde baby of een borstweigeraar is dan geen vreemd gevolg.  

– Negatief effect op de melkproductie; de zuigtijd aan de borst wordt mogelijks verkort door de vervanging met een speen. Net hierom zegt men vaak te wachten met een speen tot het van de borst drinken een gewoonte wordt en dit goed verloopt. Dan is vaak ook de melkproductie goed op gang. Dit is meestal pas na een goede maand.  

– Je moet de tut na een tijdje wegnemen.  

– Een verhoogt risico op middenoorontstekingen: Volgens sommige Nederlandse onderzoeken is er een verband tussen speengebruik en het ontstaan van een middenoorontsteking, vooral bij oudere baby’s en peuters. Dit lijkt vooral het geval wanneer je kindje de hele dag door op de speen zuigt.  

– Baby’s zijn tot een 8tal maanden compleet afhankelijk van jou wat het tutje betreft. Ze zijn zelf niet in staat het tutje te nemen en naar de mond te brengen tijdens een dutje.  

De eerste levensdagen 

Zoals ik in mijn blog over borstvoeden schreef vroeg Livia, vanaf ze 24u oud was, continu de borst. Mijn tepels deden elke keer pijn als ik ze dan aanlegde, ik kon niet slapen want wilde geen risico’s nemen terwijl Livia aan de borst lag (ingebakerd dan nog)… Ik dacht aan niets anders dan aan een tutje dat mogelijks de oplossing zou bieden. Livia had misschien gewoon een gigantische zuigbehoefte en mijn tepels zouden het niet meer lang trekken als ze niet snel minderde in aantal voedingen. Ik vroeg manlief dan ook om de tutjes mee te brengen als hij over huis ging. We hadden een aantal tutjes gratis gekregen en oprecht elke tut vond ik op dat moment goed, zolang het mijn tepels maar even rust zou kunnen geven.  

En dan gebeurde dit 

Manlief gaf me het doosje met de (gesteriliseerde) tutten en meteen verstopte ik het in mijn klerenkast van mijn ziekenhuiskamer. Geen vroedvrouw mocht dit zien want ik wist dat het ‘fout’ was. Manlief ging hier ook volledig in mee trouwens. Wanneer de kust veilig was probeerde we een eerste tutje; njet, dan maar een 2e tutje; vergeet het, een 3e tutje? Het was een verloren zaak. Ze wilde geen van aangeboden tutjes, wel de borst, jaaaaa die wel hoor!  
Achteraf bedacht ik me hoe fout het was om die tutten in het ziekenhuis te verstoppen. Waarom was ik zo onzeker over zelfgemaakte keuzes. Was ik bang afgestarft te worden door de vroedvrouwen? Was ik bang dat zij een ander beeld van me zouden krijgen? Niet oké… Even goed hadden ze wel een ideale tip gehad als ik had aangegeven dat het me even te veel werd dat continu voeden. 

Eens thuis, met nog half intacte tepels, kwam mijn schoonzus langs om haar kolf te brengen. Hierin zaten nog tutjes van haar zoontje zei ze. Manlief en ik wachtten nog net tot de deur dicht was waarna we de tutjes meteen steriliseerden en aanboden. Maar vooraf deden we nog wel wat research en hadden we gelezen dat we dit op een rustig moment moesten aanbieden, en zeker niet als ze honger had of krampen had. Ik herinner me dit moment nog zo goed; manlief en ik zaten met Livia in mijn arm op de trapjes van de jacuzzi. We probeerden eerst een BIBS-tutje, de meest gekende voor dit moment met de mooie retro-uitstraling. Nope, geen interesse. Dan zat er nog een tutje bij, van het merk Natursutten (Vlinder anatomisch). Ook dit wilde ze niet maar je zag ze héél eventjes twijfelen. We boden het opnieuw aan en opnieuw en… Mevrouwtje was vertrokken! We waren dolgelukkig, oprecht! Dit zou rust brengen en de mogelijkheid creëren om mijn tepels te laten genezen. Dat de tut die ze dan nu wel wilde mogelijks de lelijkste van alle tutten was, gigantisch groot voor haar klein hoofdje en te zwaar om zelf in te houden, stonden we op dat moment niet bij stil. Al moesten we het een hele dag zelf in de mond houden, Livia nam een tutje en het zou rust brengen! Dit was trouwens wel mega schattig, die grote tut voor dat klein mondje!

Slaap kindje slaap 

Livia sliep altijd ingebakerd in haar ademend babynestje op haar rechterzijde. Het ideale met die gigantische (lelijke) tut was dat we die konden ‘vast’ steken tussen de rand van haar nestje waartegen ze leunde om te slapen. Geniaal, niet? Tot ze na een paar dagen de tut absoluut niet meer wou. Einde van de vreugde want die tepels moesten opnieuw de enorme zuigbehoefte ondergaan! We probeerden nog meermaals maar deze tut was het niet.  

Need to know! 

In de babywinkel waar onze lijst last vroegen we raad; raar maar waar raadden zij ook wederom de BIBS-tutjes aan. We gingen akkoord met een nieuwe poging en warempel wilde ze dit opeens wel! En wat was dit ook weeral zo schattig. We kochten een pakje van 2 tutjes, de kleur woodchuck en de kleur blush. Na een aantal maanden wilde ik eens andere kleurtjes uitproberen want ze kwamen toen onder andere met de nieuwe BIBS-tutten op de markt die licht geven in het donker. Ideaal voor mezelf om de tut dan terug te vinden ’s nachts. Ze weigerde de nieuwe tutjes, ze trok zelfs haar mondhoeken naar beneden als ik de hyper-de-luxe-nachttut aanbood. Neen, enkel de eerste 2 BIBS-tutjes wilde ze. En dan zag ik het opmerkelijke verschil; de eerste 2 tutjes waren duidelijk een andere weergave want die spenen waren veel dikker en ronder. Ik ging met haar lievelingstutjes naar de babywinkel en ook die vrouw dacht dat het een andere uitgave moest geweest zijn. Ik begon zelfs 2e hands af te schuimen met de vraag of ze een foto wilden sturen van de speen zelf ipv enkel de kleur omdat ik dus net die speciale uitgave met de extreme grote ronde speen moest hebben. Niemand had die nog, echt een einde reeks was het… Tot ik een andere mama op 2e hands net dezelfde vraag stelde om een foto te nemen van de speen en die me doodleuk vertelde dat het helemaal geen andere uitgave was maar dat die spenen vergroten naarmate erop gezogen wordt. En, nu komt het, dat ze samen met haar man voor de tv ’s avonds gezellig met hun tweetjes op nieuwe tutten zitten te zuigen zodat ze dikker worden. Ik ging er-aan, ik en manlief deden het bijna in onze broek! We zagen daar al 2 kersverse ouders voor tv zitten, ha-ha-ha…  

En wie zat er die avond zo voor tv? IK JA! Blijkt dus dat die rubber (zijn gemaakt van 100% natuurlijk rubber) effectief uitzet en je om de maximaal 6 weken de tutten moet veranderen. Had iemand me dit op voorhand kunnen vertellen ajb? 

We zijn de 2 oorspronkelijke (mega dikke) tutten blijven geven voor een dutje omdat dit anders niet ging maar tussendoor probeerden we wel telkens de nieuwe tutten, zonder succes. We dachten dan even volledig een nieuwe tut te proberen maar daar zijn we ook van een kale reis terug gekomen. Tot ik dit verhaal vertelde aan een vriendin en haar wilde tonen wat Livia deed met een nieuwe (dunne) tut en ze die doodgewoon aannam en begon te tutten. Vanaf die moment nam ze dus wel met graagte de nieuwe BIBS-tutten aan en waren we gered. De oorspronkelijke tutten heb ik bewaard en in haar herinneringsdoos gestoken. Grappig verhaal dat ik haar later ook kan vertellen, niet? 

Ik ben fan!

Na wat ik zie en gezien heb bij Livia ben ik eigenlijk wel een grote voorstander van tutjes geworden. Onlangs viel ze nog heel serieus toen ze zich wilde optrekken waardoor ze zelfs een bloedneus kreeg. Een tutje en veel knuffelen op dat moment kalmeerden haar prima. Als ik denk aan een vaccinatie, een te lange autorit… Dat tutje heeft altijd een goed effect op Livia. Ik heb wel tot 8,5 maand het tutje moeten bedienen, wat geen lachertje was, integendeel. Anderzijds is ze nu 10,5 maand is ze super behendig met de tutjes, ze weet precies hoe ze het tutje moet draaien om het juist in haar mondje te steken. We proberen wel om de tutjes voornamelijk te gebruiken als slaapassociatie en in uitzonderlijke gevallen.