Zwangerschap en bevallen met een (zelfstandige) vroedvrouw
Wij kozen heel bewust voor een opvolging bij een vroedvrouwenpraktijk in combinatie met een 5tal gynaecologische consulten i.p.v. enkel door een gynaecoloog.
De positieve zwangerschapstest:
Op zaterdag 1/12/18 stond ik op met een kater, dacht ik. Ik had effectief een glaasje teveel gedronken de avond ervoor en dacht dat ik het niet (meer) gewoon was en daarom zo slecht was. Zondag duurde de kater ook nog voort maar dat had ik wel vaker, dat ik echt een paar dagen slecht was van alcohol. Maandagmorgen op mijn werk kon ik geen koffie ruiken of zien en was ik nog steeds lichtjes mottig (van mijn kater?).
Diezelfde dag zou ik ook ongeveer ongesteld moeten worden.
Zondagavond hadden we eigenlijk al (te vroeg) getest maar deze was negatief. Een half uur nadat we zagen dat de test opnieuw negatief was stonden er wel 2 streepjes maar zoals je altijd hoort, is dit mogelijks vals positief. We hebben zelfs niet getwijfeld op dat moment. We gooiden de test weg en gingen slapen.
Ik en manlief testten eigenlijk altijd samen maar na 5 maanden op rij negatieve testen gehad te hebben ging ik ervan uit dat het dat nu ook zou zijn. Geen haar op mijn hoofd dacht dat het nu wel eens positief zou kunnen zijn, ondanks bovenstaande symptomen.
Maandag kwam ik iets vroeger terug van mijn werk en dacht; oh ik zal ineens testen, hebben we dat ook meteen gehad. En dan ineens…
Een PLUS, een overduidelijke plus en echt meteen vanaf de moment de test mijn urine aanraakte. Ik testte toen met de enige zwangerschapstest die ik thuis nog had liggen en dat was net zo’n dure van Clear Blue. Die geeft dan een plus weer als je zwanger bent zoals in de films, wel leuk eigenlijk. Net nu ik getest had zonder manlief naast mijn zijde, testte ik positief.
Ik wist met mezelf geen blijf; ik kon het niet geloven, ik kreeg paniek, voelde blijdschap, angst, euforie… Alle soorten gevoelens werden tegelijk op me afgevuurd. Telkens opnieuw las ik de bijsluiter na of ik het wel juist geïnterpreteerd had. Ik moest het manlief vertellen als hij thuis kwam maar toch niet gewoon ‘zomaar’? Snel pakte ik de test in en als hij thuis kwam zei ik dat een cadeautje had gekocht dat afgelopen weekend. Hij was in het buitenland geweest voor zijn werk dus was het niet vreemd dat ik het maandagochtend nog niet gegeven had.
Opnemen met mijn camera had te opvallend geweest dus zette ik een geluidsopname op vanaf hij thuis kwam. Heerlijk om opnieuw te beluisteren… Eerst hoor je hem onnozel doen, zoals we altijd doen, en dan wanneer hij het pakje uitpakt en de test ziet… Tranen, van blijdschap, ongeloof en geluk! Ik krijg er zo weer kippenvel van bij de gedachte alleen al.
Help ik ben zwanger!
We plande diezelfde dag nog een bloedname bij de huisarts. Hoewel urinetesten moeilijker het HCG-hormonen opsporen dan bloed wilde ik toch het bloed afwachten om het echt te geloven. De volgende ochtend kregen we de uitslag; tussen de 4 en de 5 weken zwanger, precies zoals ik geteld had.
Ik maakte diezelfde nog een afspraak bij de gynaecoloog om tussen Kerst en Nieuw voor een eerste echo te gaan. Ik kon in principe vroeger al gaan maar wilde niet overbezorgd zijn en al zeker niet teveel (onnodige) echo’s laten doen. Ha-ha, die afspraak verzette ik na 3 dagen alweer naar de vroegst mogelijke moment. Ik was opeens zo bang voor een miskraam, zo ongerust dat er misschien wel iets mis was met mijn vruchtje, dat ik nu gelukkig was maar ik misschien wel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had… Ik had duidelijk teveel onthouden van wat mis kon gaan tijdens mijn opleiding vroedkunde.
Meteen na mijn positief HCG-gehalte in mijn bloed belde ik ook vroedvrouwenpraktijk Hikketein met de vraag me op te volgen. Op 9 weken kreeg ik een eerste afspraak bij hen. Ik weet nog goed dat ze aan telefoon zeiden ‘oh nog zo pril’ en eigenlijk vond ik dat toen niet fijn om te horen. Zwanger is zwanger, toch? Ha-ha, de hormonen zeker?
Vroedvrouw versus gynaecoloog
De gynaecoloog is onmisbaar in een zwangerschap maar even onmisbaar is de vroedvrouw, en al helemaal bij een eerste kind. Ik som hieronder een aantal verschillen op maar ik kan uiteraard niet spreken voor elke gynaecoloog of vroedvrouw. Wat ik opnoem is op basis van mijn ervaring en deze van een heel aantal gezinnen die ik bij Kind en Gezin ontmoette.
Bij de gynaecoloog kregen we maximaal 15 minuten de tijd waarin de baby werd nagekeken, waarin er kort uitleg gegeven werd en waar we nog minder tijd kregen onze vragen te stellen, that’s it. Soms was de afspraak langer maar dat was dan meestal om de foetus van kop tot teen na te kijken natuurlijk. Onmisbaar zijn de gynaecologen, zoals ik zei, maar los van de baby heb je ook nog de ouders die mogelijks met vragen en onzekerheden zitten waarvoor tijd en ruimte zou voorzien moeten worden… Er groeit wel een lichaam in mijn buik hè! Iets wat voor de meeste gynaecologen dagelijkse kost is maar voor ons misschien wel een once in a lifetime. Mede daarom koos ik zo bewust voor zelfstandige vroedvrouwen. Daar wordt er per consultatie maar liefst één uur de tijd genomen voor jou, je partner en je (dan nog ongeboren) kind. Ik maakte voor elke consultatie een lijstje met vragen en ben nooit buiten gegaan zonder dat die allemaal beantwoord werden. Niet gewoon beantwoord; nee de antwoorden waren onderbouwd, neutraal (hier kom ik op terug) en vooral erg duidelijk.
Een echo doen ze niet maar de harttonen werden wel altijd beluisterd en opgevolgd alsook je bloeddruk, de suikertest, de GBS-screening,… Ook bereiden zij jou écht voor op een arbeid en bevalling. Je krijgt zelfs de mogelijkheid een soort geboorteplan op te stellen dat zij dan op het moment van de arbeid en bevalling kunnen raadplegen. Zo proberen ze je dan te begeleiding in een proces dat zoveel mogelijk aanleunt bij jouw wensen, in de mate van het mogelijke natuurlijk.
Wij hebben in totaal 5 echo’s gehad op onze bijna 39weken zwangerschap. Op sommige momenten had ik ze wel vaker willen zien natuurlijk maar hoe minder geluidsgolven en dergelijke hoe beter dacht ik dan. In principe zijn echo’s niet schadelijk, maar men wilt dan zo graag het gezichtje zien (en liefst in 3D) dat de echo op die plek waar je zicht krijgt op het hoofdje teveel belast wordt. Daarom zijn die pretecho’s ook echt niet aan te raden. Er is ook nog te weinig onderzoek naar de belasting van teveel echo’s. Misschien klink ik nu te sceptisch en ben ik dat stiekem wel een beetje, maar soit, ieders zijn mening hè!
Verder werken de vroedvrouwen wel echt samen met de gynaecologen. Het zwangerschapsboekje is dan onder andere hun communicatiemiddel. Onze gynaecologen in het UZA vonden het ook helemaal niet vreemd dat we de combinatie verkozen.
Tot slot bieden de vroedvrouwenpraktijken vaak ook tal van workshops aan om bijvoorbeeld het proces van een arbeid en bevalling toe te lichten, workshops over borstvoeding enzovoort. Mijn (toekomstige) echtgenoot en ik volgde de workshop ‘arbeid en bevalling’, echt een aanrader! Zo weten jij en je partner precies welke rivier je over moet roeien (lees: raften) met alle mogelijke hindernissen van dien. Een duidelijke uiteenzetting die ons (nog meer) overtuigde met een zelfstandige vroedvrouw te bevallen. Het natuurlijke proces wordt zo veel mogelijk bewaard. Ik herinner me nog goed dat er toekomstige ouders bij waren die tijdens deze workshop erg onrustig werden net omdat ze niet met een vroedvrouw zouden bevallen.
Kennis en wetenschap 
Wat ik geweldig vond aan de vroedvrouwen van Hikketein was dat ze steeds de nieuwste onderzoeken opvolgden, dat ze doodeerlijk waren maar steeds neutraal bleven in hun antwoorden. Hiermee bedoel ik dat ze informatie gaven, de 2 keerzijdes van de medaille bespraken en dan de keuze bij mij legden. Niemand heeft me ooit gestuurd in een richting die zij wilde. Bijvoorbeeld de vaccinatie tegen kinkhoest. Ik had die al gehad tijdens mijn opleiding vroedkunde en twijfelde om die opnieuw te nemen tijdens de zwangerschap. Ik stelde mijn vraag en kreeg een zeer uiteengezet antwoord over de huidige (wetenschappelijke) onderzoeken hiernaar, de resultaten… Ik koos uiteindelijk de vaccinatie niet te zetten, op basis van verworven informatie en mijn eigen gevoel.
Einde (van de zwangerschap) in zicht 
Tegen het einde zie je je vroedvrouw veel frequenter, 2 wekelijks en uiteindelijk wekelijks. Verder kan je ze dag en nacht bereiken. Ik had bijvoorbeeld op een dag eens minder kindsbewegingen waardoor ik hen ongerust opbelde. Ze gaven me dan tips om ze toch weer ‘op gang te krijgen’. Op 35 weken had ik eens wat bloed verloren, had ik stekende buikpijn gehad en heel veel harde buiken. Ik had hen dan opgebeld en ze hadden me na overleg op controle in het ziekenhuis gestuurd. Zelf hadden ze het ziekenhuis al verwittigd van mijn komst, heel aangenaam. Toen bleken het oefenweeën te zijn en moest ik het iets rustiger aan gaan doen. Rustig-er aan… Ik en rustig; moeilijke combo. Maar dus om maar aan te tonen, je kan er met je vragen terecht, welke dan ook, wanneer dan ook. Bij de gynaecoloog uiteraard ook hè, maar dit is anders. Met de vroedvrouwen heb je, naar mijn gevoel, een iets andere (lees: hechtere en persoonlijkere) band.
De arbeid en bevalling
Ik was rotsvast overtuigd met een vroedvrouw te bevallen en wel om onderstaande redenen:
Ik geloofd dat een zwangerschap en bevalling iets heel natuurlijks is en moet blijven. We zijn gemaakt om voort te planten, toch? Ik hoor op mijn werk genoeg verhalen waar de gynaecoloog fluistert tegen de vroedvrouw dat hij een etentje heeft en het daarom vooruit moet gaan, of al 1 min na binnenkomst knipt omdat het dan ‘vlotter’ gaat, dat de gynaecoloog enkel het kind opvangt om zijn handtekening te kunnen zetten en te ontvangen… Misschien allemaal verhalen die overgoten zijn door een vleugje hormomen, maar toch!
Ik wilde graag bevallen op een manier die bij mij past, met een persoon waar ik vertrouwen in heb en die eenzelfde geloof heeft in ons vrouwenlichaam.
Ik wist al vanaf de start van mijn opvolging welke 2 vroedvrouwen mijn bevalling zouden gaan ondersteunen. 2 augustus 2019 kwam mijn arbeid op gang en vroedvrouw Lieve was die week van wacht. (lees blog De Verlossing)
De bevalling zelf verliep zo ongelooflijk relaxed. Wat een rustige sfeer hing er in onze kamer vanaf ik persdrang voelde en we wisten dat Livia ter wereld zou komen! Ze moedigde me aan precies zoals ik het voor ogen had gehad. Ik zei altijd dat ik mijn wagonnetje aan haar locomtief wilde koppelen en dat lukt prima. Wel grappig dat ik in mijn geboorteplan geschreven had mezelf niet te zien persen op handen en knieën en het net die manier was die ik zelf wilde aannemen. Ondanks mijn epidurale was ook dit oké voor Lieve. Zolang ikzelf en de baby maar oké waren.
Nadat Livia geboren was respecteerde ze mijn wens de placenta volledig te laten uitkloppen, ze niet van me af te nemen om te wegen en meten maar om te laten skinnen tot en met haar eerste borstvoeding,… Ze bracht ons nog mee naar onze kamer op de materniteit, zorgde dat we alles hadden wat we nodig hadden en verliet dan pas onze kamer, maar liefst 2,5u na de geboorte van Livia. Wat. Een. Service, toch?
Eens thuisgekomen komen ook steeds dezelfde 2 vroedvrouwen van tijdens de zwangerschap langs ter opvolging. Geen ‘vreemden’ in je kot maar dezelfde bekende gezichten. Ik weet dat het voor mij aanvoelde alsof er een soort vriendin langs kwam bij wie je helemaal jezelf kon zijn.
Een tweede kindje
Als wij voor een tweede kindje kiezen vermoed ik dat we wel een vaste gynaecoloog zullen kiezen voor die 5tal echo’s. Nu hadden we gewoon telkens een andere gynaecoloog van het UZA, die perfect deed wat er van hem verwacht werd maar het lijkt me fijner ook hiervoor een vast persoon te kiezen. Maar dat we opnieuw zullen bevallen met een vroedvrouw staat 100% vast, tenzij de natuur anders beslist natuurlijk en er misschien medische redenen zijn om toch een gynaecoloog te betrekken. Zo niet, hoop ik Lieve of een andere vroedvrouw van Hikketein langs mijn bed te hebben staan om opnieuw een wolk van een baby te baren.