#Quarantinelife: gezinnen in tijden van Covid-19

Op sommige (lees: de meeste) momenten zou ik zo graag nog eens over alledaagse dingen praten met buren, het nieuws kijken zonder dat het over Corona gaat of zonder dat er links bovenaan ‘samentegencorona’ staat, bijbabbelen met vriendinnen zonder eerst te overlopen wat we nu al wel of niet mogen… 

Maar bon, het gegeven van (jong) ouderschap in combinatie met Corona en (tele)werken, daar wil ik het heel graag eens over hebben. Een topic dat enorm onderschat wordt en geregeld niet/amper bij wordt stilgestaan naar mijn gevoel. 

Lockdown light 

16/3/2020: een teamvergadering die op een ietwat vreemde manier verliep; grote ruimtes tussen collega’s, boze blikken bij elke hoest of nies, woede naar de ‘verspreiders’… Kortom 16 maart 2020 zal voor velen herinnerd worden als hét startschot van de lockdown light owv Covid-19, ook voor mezelf en mijn gezin. 

Quaran-Time

Ondanks deze bizarre tijd (tele)werken er nog heel wat mensen. En dat terwijl Instagram en andere mediakanalen ontploffen met anderen die technisch werkloos zijn en daarmee de tijd ‘krijgen’ te gaan sporten, de leukste knutselwerkjes met hun kinderen te maken, een lenteschoonmaak te houden van hier tot in Wuhan en zoveel meer. In mijn gezin verliep het anders. Zowel ikzelf als mijn grote liefde werden overgeschakeld op thuiswerk en ook baby Livia bleef vanaf dat moment niet meer naar de kinderopvang. Dat wil zeggen; 3 (meer dan) voltijdse jobs voor 2 volwassenen onder 1 dak.

De eerste dagen was het voortdurend schipperen tussen schuldgevoelens naar de werkgevers en collega’s, naar elkaar en naar onze vrolijke baby Livia. Dit was slopend. Ik had heel vaak het gevoel dat er vergeten werd 1. hoe zwaar het ouderschap op zich al is en 2. dat de reden dat kinderen naar een crèche gaan net is omdat mensen moeten kunnen presteren op hun werk. Hoe kunnen die 2 dan worden samengebracht? Ik denk dat ik spreek voor vele (jonge) ouders dat deze combo soms aanvoelt als een vergiftigd geschenk. 

Pas na 5 weken kunnen wij hier zeggen een heel duidelijk time-management-schema te hebben opgezet waar we ons alle drie in kunnen vinden. Dit kan ik alleen maar aanraden; leg die agenda’s bij elkaar en stel je grenzen! Maar kunnen we tegelijkertijd een lente schoonmaak houden of de mooiste knutselwerkjes met onze baby maken? Neen. Kunnen we online bootcamptrainingen en yogalessen volgen? Neen. Kunnen we nog genieten? JA! We hebben onze balans gevonden in tijdschema’s en prijzen ons dolgelukkig dat de dutjes van Livia zorgen voor zeer efficiënte werkuren voor ons beiden en soms zelfs de ruimte geven om even te gaan joggen. Zo kunnen we tijdens haar wakkertijden wel ten volle investeren in haar en haar razendsnelle ontwikkeling nauwgezet volgen. Ook als zij ‘s avonds gaat slapen en wij weeral zondigen met een goede Gin&tonic is dat pure ontspanning. 

Quaran-Team 

Mijn grote liefde en ik zijn een heel sterk koppel, al vanaf het begin zo’n ruime  8 jaar geleden. Humor is onze grootste troef en lijmt alle brokken als die er gemaakt zijn/worden. In het begin liepen we echter fameus tegen wat struikelblokken aan zoals dat een videovergadering van hem tezamen liep met eentje van mij en baby Livia toen eigenlijk al 45min voor tv had gezeten. Livia zat uiteindelijk nog eens 45min langer voor tv maar bon, dit is nu in ons schema opgenomen en komt niet meer (zo frequent) voor. Btw, Babytv, you are our lifesaver for sure!

Quaran-tanning

Ohja tijdens deze moeilijke tijd is het de natuur die herleeft! Het is prachtig weer en ons gezin zit wederom te schipperen tussen werken, baby Livia verse buitenlucht geven, zelf even wat vitamine D opdoen en nog wat meer werken. Geen ideale combo maar wel heel fijn dat we als lunchpauze een wandeling kunnen doen met baby Livia, of in de late namiddag na de werkuren (die van mij dan toch want die van manlief kennen geen grenzen) even een fietstochtje maken, wat Livia dolgraag doet. Beter zo dan in de regen nog wat meer binnen te moeten zitten. 

We zijn ons bewust dat we geluk hebben nog te mogen en kunnen werken maar soms voelen we een klein wespensteekje van jaloezie voor zij die volledig voor hun gezin kunnen gaan deze weken. Wel belangrijk te vermelden dat ik niet de rekening wil maken voor zij die effectief technisch werkloos zijn en hierdoor met moeite of gewoonweg niet de eindjes aan elkaar geknoopt krijgen. In mijn eigen vriendenkring hoorde ik dit al meermaals dus mag ik me zeer gelukkig prijzen dat wij nog mogen en kunnen werken.

 

Scroll to top