Overgeven en zwanger gingen hand in hand.

Al van jongs af aan had ik echt een ideaalbeeld van zwanger worden, zwanger zijn, bevallen en als neusje van de zalm; mama-zijn. Ik zag op mijn werk bij Kind en Gezin heel duidelijk dat een roze wolk een rariteit was en tóch zag ik het bij ons wel allemaal rooskleurig. Ik durfde zelfs zeggen dat als ik misselijk zou zijn ik het niet eens erg zou vinden, net omdat het dan een reminder is aan het prachtige wezen dat zich ontwikkelt in mijn baarmoeder. Ha-ha-ha.

Schot in de klepperende eierstok

Na 5 maanden was het ons gelukt. Onze harde labeur had zijn vruchtje afgeworpen: Livia was in de maak. Euforie was een understatement op dat moment. We waren EX-TA-TISCH! Ik had positief getest op precies 30dagen zwangerschap (je rekent hier vanaf de eerste dag van de laatste menstruatie) dus was ik circa 4 weken zwanger. De eerste dagen (s)liep ik op (roze) wolkjes. Ik voelde me prima, at prima enkel koffie kon me niet meer bekoren. Als het dat maar was. 

En dan was ik opeens 5,5 weken ver. De avond voordien ging ik nog joggen met extra reflectoren want ik wou mijn vruchtje extra beschermen, het ging me echt perfect af! En toch… 

Ik was kots-kots-misselijk. Enkele minuten later gaf ik over. Dit was de eerste keer overgeven en me rotslecht voelen voor de komende 97 dagen. Ik gaf gemiddeld 7 keer per dag over dus mijn eerste overgeefsessie van de circa 679 keer gebeurde op dat moment. Die ochtend na mijn avondloopje. Dit was meteen ook de laatste keer joggen tot Livia al 5 maanden oud was (oeps). 

Mijn dagver(v)(d)eling

Ik stond ‘s morgens op met een vreselijk gevoel, ik startte mijn voormiddagdutje met een gruwelijk gevoel, ik stond opnieuw op met een zo mogelijk nog slechter gevoel, ik zat een uur in de douche op de grond met dat hopeloos gevoel, ik ging opnieuw dutten met datzelfde gevoel en onthaalde manlief telkens met hetzelfde ondraaglijke gevoel. 

Ik. Was. Een. Wrak. Het leven werd uit mij gezogen; dit moest een dochter zijn. 

Ik kon zelfs niet naar de app kijken waarbij ik de ontwikkeling van mijn embryo kon volgen. Ik kreeg een gepersonaliseerde lintmeter cadeau waarop ik de groei van mijn buik kon noteren. Dit wilde ik in de verste verte niet zien. Ik kan oprecht zeggen dat ik zo slecht was, dat ik wenste nooit de keuze gemaakt te hebben van zwanger te worden. Ik voelde me schuldig als ik zo dacht en voel me nog steeds schuldig als ik dit typ, maar dit zijn de feiten. Ik zag niet hoe ik dit ging overleven. 

Werken en overgeven, de ideale combo

Ik werkte af en toe maar ook dat was dramatisch. Ik assisteerde op dat moment ook geregeld in een operatiekwartier van een plastische chirurg. Ik weet nog dat ik assisteerde tijdens een facelift maar dat ik steeds door mijn mondmasker de look rook die de vrouw de dag voordien had verorberd. Dat moeten echt verschillende tenen look geweest zijn aan die geur te ruiken. De vuilbak voor medisch afval heb ik tijdens die operatie meermaals gevuld met mijn maaginhoud. Wat die inhoud dan was? Sandwiches, droge sandwiches was het enige dat ik binnen kreeg. En wel 5 of soms zelfs 6 per dag. Meer niet. Ik had toch eens gedurfd fris gewassen druiven te eten en die kwamen via mijn neus terug. Ik kan vertellen dat dit niet erg aangenaam was. Sandwiches it was! 

Op termijn werden dit droge koeken. Al mijn zakken en tassen zaten steeds vol met die koeken want vanaf mijn maag te leeg werd zou de misselijkheid weer verergeren en zou ik wederom moeten overgeven. 

Zo heb ik onderweg in de auto ook eens overgegeven in een potje met van die droge koekjes omdat ik niets anders vond met achteraf doodsangsten omdat ik dan geen koeken meer had. 

Na regen komt zonneschijn en in dit geval een baby

Na een kleine 20 weken ver in de zwangerschap was dit van de ene moment op de andere volledig over! Weg! Alsof het er nooit geweest was! Ik had toen nog geen enkel item aangekocht voor mijn ongeboren kind maar ik kan je verzekeren dat ik dat allemaal dubbel en dik ingehaald heb. 

Als je op dit moment zwanger bent en steeds mottig wordt van de plotselinge geur die standaard uit de ijskast komt, weet dan dat dit voorbij gaat. Ik beloof het je! En het is het allemaal waard! Dat had ik NOOIT durven zeggen tijdens die hopeloze 97 dagen maar ik meen het.

Mythe of fabel 

Is het een mythe dat je extra mottig bent tijdens de zwangerschap van een meisje? Voor mij is het voorlopig kei harde waarheid.