Werken bij Kind en Gezin

Wat wil je later worden?

Van kinds af aan wilde ik kinderarts worden. Ik had iets met kinderen en dan was die job het enige wat er toen voor mij bestond waarbij je in contact kwam met kinderen. (Ja dat heet dan kortzichtig zijn, niet?)

Ik ging Latijn studeren maar na 2 jaar liet ik het Latijn voor de dode taal als het mag blijven voor mij en ging ik voort in een wetenschappelijke richting. In één rechte lijn naar kinderarts Sarah in wording.

In de laatste graad van het secundair onderwijs ga je naar verschillende beurzen om te kunnen proeven van 101 jobs en uitdagingen. Hier kwam ik terecht op een stoel tegenover een kinderverpleegkundige. Wat die vrouw me toelichtte was precies wat ik wilde doen: in nauw contact staan met het kind én de ouder en dezen ondersteunen in alles wat bij eender welke ziekte voortkwam. Mijn plan wijzigde op dat moment vol-ledig. Ik kwam thuis en vertelde mijn ouders meteen wat ik wilde gaan doen. Ik herinner me dat mama hier niet heel erg mee opgezet was terwijl mijn vader snapte waarom dit beter bij me paste.

Zo gezegd zo gedaan

In september 2012 startte ik aan verpleegkunde op de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen en rondde dit in juni 2015 af zonder een enkel herexamen, meerdere maximale scores van 20/20 en een grote onderscheiding op mijn diploma.

Tijdens mijn 3jaar durende studie trok Kind en Gezin al meermaals mijn aandacht en moest en zou ik hier beginnen. Dit lukte me dan ook en op 1 juli 2015 begon hier mijn avontuur.

In oktober nog datzelfde jaar startte ik een bijkomende opleiding tot vroedvrouw omdat ik voelde te weinig kennis te hebben over het perinatale stuk. Ik voldeed 2 van de 3 jaar maar stopte op dat moment omdat ik de combinatie met voltijds werken en de stages niet meer kon dragen en tegelijkertijd al veel ervaring had opgedaan om een betere verpleegkundige voor Kind & Gezin te worden. Spijt van? Misschien wel.

Ik nam in 2018 een rol op als aanspreekpunt bij kwetsbare gezinnen. Ik ging dan multidisciplinaire casusintervisies ondersteunen in zowel mijn eigen team als in andere teams. Collega-verpleegkundigen en gezinsondersteuners konden dan steeds bij mij terecht voor vragen over een bepaalde aanpak per gezin en over hoe we verder moesten met een specifieke (al dan niet gevaarlijke) situatie. Op deze manier kwam ik heel frequent in aanraking met het parket, vluchthuizen, geweld en vele andere kwetsbare situaties. Het feit dat we ook in dergelijke situaties komen en alles op alles zetten voor deze gezinnen wordt vaak vergeten als we spreken over ‘die verpleegkundige van Kind en Onzin’.

Voor mij (en hopelijk heel wat anderen) is Kind en Gezin een prachtige organisatie met een bar slecht imago bij heel wat mama’s. Kind en Onzin is onder die mama’s een algemene term geworden trouwens, één van de zovele (al dan niet soms grappige) benamingen.

Ik had het hier in de beginjaren erg moeilijk mee maar op dit moment zie ik het als mijn taak om de (kersverse) ouders die ík tegen kom te tonen hoe we een ondersteuning kunnen zijn ipv te gaan ‘moeien’ of hen te ‘controleren’ zoals zo vaak gezegd wordt. Als die gezinnen geholpen zijn ben ik al heel blij en kan ik me dat slechte imago niet (meer) aantrekken. Ik sta ook niet in voor andere collega’s. Ik geef elke collega het vertrouwen dat zij hetzelfde voor ogen hebben maar de uitvoering, dat ligt bij hen. En hoe ouders dit opnemen? Dat ligt dan weer bij hen.

Vergeet niet dat heel veel ouders erg kwetsbaar zijn in hun net nieuw verkregen rol als ouder. En dan kan feedback heel snel als iets negatiefs worden opgenomen. Dat begrijp ik nu als mama zijnde nog veel beter.

Wat doet Kind en Gezin

Nog eens even ‘kort’ een opsomming met wat we doen om te tonen dat we er eigenlijk vooral willen zijn als ondersteuning i.p.v. onze adviezen op te leggen.

Hieronder een voorbeeldschema voor de opvolging van een gezond kind:

Startgesprekken; zwangere mama’s kunnen een startgesprek aanvragen waarbij we kort toelichten wat we als Kind en Gezin doen en al (hopelijk) een antwoord kunnen bieden op heel wat vragen.
Eerste huisbezoek; eerst en vooral is het belangrijk om weten dat we niet thuis komen om de ouders en het huis te controleren maar puur voor het gemak van de (kersverse) ouder. Hier lichten we Kind en Gezin toe, maken we afspraken en hopen we een luisterend oor te kunnen zijn voor de ervaring die de ouder(s) tot nu toe al meemaakten. Verder worden er onderwerpen zoals veilig slapen (preventie wiegendood) en SIS (schudden is schaden) uitgebreid besproken en toegelicht.
Gehoorscreening; Ouders komen op het consultatiebureau om een simpele en pijnloze gehoorscreening te laten doen bij hun kinderen en krijgen opnieuw de kans heel wat vragen te stellen waar ze hopelijk een antwoord op kunnen krijgen.
Eerste controle 4 weken bij de arts; opvolging en klinisch onderzoek door arts alsook een medische anamnese wordt op dit moment bekeken.
2e huisbezoek (indien gewenst!); Hier wordt er vooral gekeken naar het ouderschap; is het wat de ouders zich hadden ingebeeld, speelt de vermoeidheid parten, kunnen we op zoek gaan nog (extra) ondersteuning,… Uiteraard worden hier ook algemene thema’s aangehaald zoals vaccineren en koorts.
Eerste keer vaccineren rond 8 weken bij de dokter; ik maak binnenkort een blog over vaccineren aangezien hier zoveel over te vertellen valt! To be continued!
2e en 3e keer vaccineren op ongeveer 12 en 16w. Daarnaast wordt telkens de ontwikkeling gescoord en nagekeken. Informatie vaste voeding wordt hier ook telkens meegegeven met de ouder.
Nazicht op 6 maanden; dit is een contactmoment met de verpleegkundige om de ontwikkeling verder te bekijken en eventueel tips mee te geven om deze te stimuleren. Algemene onderwerpen zoals voeding en slapen komen elk contactmoment aan bod.
Nazicht op 9 maanden; de arts gaat hier opnieuw de ontwikkeling scoren en een klinisch onderzoek doen.
Vaccinaties 12 maanden. Naast vaccinaties gebeurt op dit moment ook een eerste oogscreening.
Laatste vaccinaties op 15 maanden met een uitgebreid ontwikkelingsonderzoek.
Nazicht op 24 maanden; informatie zindelijkheidstraining, ontwikkeling en taal vormen hier de drie grootste thema’s.
Nazicht 30 maanden; Hier wordt het kind nog een laatste keer gescoord op ontwikkeling, wordt de oogscreening herhaald en geven we indien nodig nog tips en tricks mee rond zindelijkheid of voor alle andere zaken die op dat moment niet goed lopen.

Naast al deze consultatierondes bieden we nog

Brochures over zo goed als elk onderwerp dat aan bod zou komen binnen de eerste 3 levensjaren van een kind.
Triple P aan; Positive Parenting Program waarbij we met interne experten aan het werk gaan met het gezin rond thema’s zoals moeilijk slapen, bijten, hoofdbonken, niet praten…
Omgaan met verontrusting; dit kan gaan over vermoeden van intrafamiliaal geweld, onveilige situaties… Kind en Gezin is een zeer belangrijke partner als het gaat over veiligheid. Wij zullen dan ook aanklampend werken waar nodig.
Ondersteuning bij financiële noden; doorverwijzen naar juiste partners die hier kunnen bijdragen.
Kennis over 101 diensten/organisaties zoals de Speelbabbel bijvoorbeeld waarbij moeders samen kunnen spelen met hun kinderen en tegelijkertijd andere mama’s kunnen ontmoeten, Dienst X-tra die een ondersteuning kunnen zijn binnen een multiproblematiek en nog vele andere.
We organiseren zelf informatiemomenten zoals workshops rond zindelijkheid, gezonde voeding…

Zelf mama en nu?

Ik schrijf in een andere blog zeker nog over mijn ervaring in het mama-worden maar kan al wel vertellen dat ik nu als verpleegkundige compleet anders werk dan vooraleer ik zelf mama werd. Ik heb me zelfs de eerste weken na de geboorte van Livia erg schuldig gevoeld tegenover de ouders die ik de afgelopen jaren had willen helpen. Niet dat ik hen ‘onzin’ vertelde, maar ik had geen toen nog flauw idee van puur ouderschap. Wordt vervolgd.

Van bemoeizuchtige burgerdames naar positief ouderschap

Ik hoop een duidelijk beeld geschetst te hebben van onze intentie naar (nieuwe) ouders en dat ik, en ik kan enkel voor mezelf spreken, oprecht mijn best doe voor elke ouder met elk kind en hoop een ondersteuning te kunnen zijn, al is dat maar dat ze weten dat ze niet alleen zijn in alles wat ze voelen en ervaren. Als ik hen dat al kan meegeven ben ik een gelukkig mens.