De verlossing
Alvorens je hieronder begint te lezen wil ik even vermelden dat het op papier geen mooie bevalling is maar in mijn hoofd was het dat wel. Het is op een rustige manier verlopen en met mijn eigen zelfstandige vroedvrouw. Livia heb ik effectief voelen ter wereld komen waarna de navelstreng niet meteen werd doorgeknipt maar Livia nog alle zuurstof meekreeg die ze kon meekrijgen. De ganse tijd stond de meest ondersteunende man aan mijn zijde en wat ik in de plaats kreeg was onbetaalbaar. Dus als je denkt: ‘ocharme’, weet dan dat ik er wel om kan lachen en dat ik geen bang heb dit opnieuw te moeten meemaken als er een 2e of 3e (manlief wil dit niet maar wie weet ooit wel) zou komen.
Geen angst om te bevallen
Al vanaf ik zwanger was had ik nooit angst rond bevallen. Ik had in mijn opleiding vroedkunde meerdere vrouwen weten bevallen, al dan niet met een epidurale, en ik zag dat als een uitdaging voor mijn eigen lichaam. Ik keek er zelfs naar uit in mezelf te keren en de weeënvloed te overmeesteren. Ik zag het als een prachtig tafereel waarbij manlief me zou ondersteunen terwijl ik de oerkrachten in mij het werk zou laten doen. Ha-ha-ha.
De laatste loodjes;
De laatste weken van mijn zwangerschap had ik geregeld een erg hoge bloeddruk. Ik draaide weg als ik recht stond, zag geregeld sterretjes (ik vroeg hier geregeld aan anderen of zij die sterretjes ook zagen omdat ze zo uitgesproken waren ha-ha), ik had hoofdpijn (terwijl ik geen hoofdpijn-type ben), ik gaf (terug) over…
Ik moest dan telkens opnieuw een plasje doen om te testen of er geen eiwitten in mijn urine zaten. Voor alle duidelijkheid; wanneer je een hoge bloeddruk hebt, komen je bloedvaten onder druk te staan. Bloedvaten en organen kunnen daardoor poreus (doorlatend) worden, ook de nieren. Wanneer dat zo is, lekken er eiwitten uit de nieren. Dit is hoe dan ook niet goed, als je begrijpt wat ik bedoel. Onbehandeld kan dit zowel de baby als de moeder ernstig in gevaar brengen. De enige oplossing is; bevallen.
Ik werd door mijn zelfstandige vroedvrouw naar het UZA gestuurd om mijn bloeddruk nogmaals te laten nakijken en een CTG te laten doen om zeker te zijn dat mijn ongeboren kind het nog goed deed daar in mijn warme (enorm opgeblazen) ballon. Volgens de harttonen deed baby Livia het goed maar de bloeddrukken bleven te hoog en er werden eiwitten teruggevonden in mijn urine. Een bloedanalyse toonde aan dat ik me ‘nog geen zorgen moest maken’. Ze gaven me wel een 24-uren-urine-collector mee. Dit wilde zeggen dat ik moest plassen in een apart potje om het dan te verzamelen in een grote bidon. Beeld je even in hoe het is om met een zo goed als voldragen baby te mikken boven een potje om urine te verzamelen. Dat ze daar nog niets op gevonden hebben.
Ik kan oprecht zeggen dat ik eigenlijk heel boos was op dat moment. Ik heb zelf genoeg kennis owv mijn opleiding en job en wist dat dit eigenlijk foute boel was. Ook het feit dat er maar liefst 15kg bijgekomen was op nog geen week tijd en al mijn bovengenoemde symptomen daar dan naast gezet…
We gingen die avond slapen wetende dat we de volgende dag zouden ingeleid worden, want dat wist ik wel zeker. Maar die nacht besliste Livia zelf dat ze het niet langer trok. Werkte mijn placenta dan toch niet meer goed genoeg?
2 augustus 2019 klokslag 3:00u
Er begon een zeurende pijn in mijn onderbuik, een pijn die ik niet kende. Ik had al meermaals vermoed (lees: zeker geweest) dat ze eraan kwam maar dit was anders. Wetende dat ik eigenlijk al een hele zwangerschap zei dat mijn vermoeden was dat Livia op 2/8/2019 ter wereld zou komen, bleek dat dus nu echt een mogelijkheid! Over een moedergevoel gesproken.
De weeën waren begonnen, en wat was ik blij! Ik hoopte dat ik zo snel mogelijk in een weeënstorm zou verzeild raken maar eigenlijk bleef het best draaglijk. Ik blies de wee weg en sliep telkens nog een paar minuten tot de volgende wee begon. Ik gebruikte een app die dat timede, echt een aanrader.
De ochtendstond heeft goud in de mond (buik)
’s Morgens rond 9:30u begonnen de weeën echt door te breken. De vergelijking met golven op zee klopte volledig; een golf (wee) komt langzaamaan op, op zijn hoogtepunt breekt de golf om vervolgens uit te deinen. Zo was de pijn van een wee echt te beschrijven, toen nog althans.
Mijn vroedvrouw had me tijdens de zwangerschap proberen uitleggen op wat voor moment ik zeker kon zijn dat ik in één rechte lijn naar de bevalling toe ging en dat was de moment dat ik haar bij aankomst niet meer voorstelde een kopje koffie te drinken. Ik belde die voormiddag zelf dan ook de vroedvrouw en gaf haar de letterlijke boodschap dat ik haar zeker nog een kopje koffie zou aanbieden. We beslisten samen dat ik nog even zelfstandig verder deed maar wel de urine verder te verzamelen en binnen te brengen die middag in het UZA. Mijn mama zou op dit moment mee met mij thuis blijven. Want dat was mijn doel; zo lang mogelijk thuis blijven, op het laatste nippertje naar het UZA rijden en bevallen op een zo natuurlijk mogelijke wijze. Een onwetende optimistische moeder in spe mag dromen he?
Mijn gevulde bidon
Manlief bracht mijn urine binnen in het UZA waar hij te maken kreeg met een erg boze vroedvrouw. Deze begreep niet dat ik thuis de weeën opving zonder monitoring van de baby gezien mijn hoge bloeddrukken en een beginnende zwangerschapsvergiftiging. Zij begreep ook niet dat we gisteren niet werden opgenomen of zelfs werden ingeleid.
Op dat moment beslisten we (manlief, ikzelf, zelfstandige vroedvrouw en het UZA) dat manlief me zou oppikken en we naar het verloskwartier zouden vertrekken.
Ondertussen vond ik de weeën al best pittig en werd het idee van epidurale al iets meer werkelijkheid. Vooral omdat ik mama hoorde ‘fluisteren’ tegen manlief; als ze dit al pijnlijk vindt, gaat ze niet weten wat haar straks overkomt’. Oké, duidelijk taal, bedankt mama! Epidurale aub?
Bevallen in de auto?
Jaaaaaaaaaaaa, die autorit naar het ziekenhuis… Precies zoals ik me had ingebeeld; afzien en kronkelen op de passagiersstoel mét een handdoek onder mijn billen voor moest mijn water breken. Elegant als een wandelende walrus kwam ik het ziekenhuis binnen en werden we meteen naar de verlosafdeling geleid. De vroedman (hij stelde zich letterlijk voor als vroedvrouw aangezien er geen mannelijke titel is voor vroedvrouwen) stelde zich aan ons voor en we konden (hopelijk) binnen enkele uren onze kleine meid in onze armen nemen.
Badje pakken
Dat we in een prachtige kamer zaten met zicht op veel groen kon ik al lang niet meer zien. Ik zag enkel het bad staan waar ik asap in wilde om mijn weeën de baas te blijven. Dit was ook een kantelmoment waarbij ik het niet meer ‘alleen’ kon en manlief effectief moest helpen. Hij nam die taak ook perfect op, hoedje af, hij wees me op wat ik moest doen, hoe ik iets moest doen en deed precies de juiste dingen. En dat terwijl wij geen voorbereiding hadden gevolgd omdat we met de vroedvrouw wilden bevallen en ons wagonnetje gewoon aan haar locomotiefje zouden gaan koppelen. Wel even vergeten ze op te bellen om ons effectief aan te koppelen…
Rugweeën
Wat. Was. Me. Dat! Mijn staartbeentje kwam letterlijk uit mijn rug-oppervlakte! Ik had onderstaande weeënstorm vanaf een uur of 5 in de namiddag.
Eerst een ‘normaal’ proces van weeën met voldoende pauzes en daaronder aangevuld hoe het bij mij verliep:
Pure hel! Ik kon echt niet op adem komen. Telkens 3 weeën rank aan elkaar vooraleer ik even kon ‘rusten’. Dit blijkt achteraf typisch te zijn aan rugweeën. IK WIL NU EEN EPIDURALE; het is nu 20 uur en dus ben ik al 18 uur in arbeid. De vroedman vertelt me dat de resultaten van mijn urine een ernstige zwangerschapsvergiftiging aantoonden en dat hiervoor een nieuwe bloedname moest gebeuren om te zien of ik een epidurale mag (!) nemen. Dit beslist de anesthesist dan. Daarom zou nog een uurtje (UUR – TJE????) duren.
Hello Kitty
Bon, om 21u; de eerste van de drie (!) pogingen voor een epidurale. Komt er daar een assistente anesthesie binnen met het akkoord dat ik een epidurale mag nemen ondanks mijn vergiftiging. Ik ben zelf student
geweest en wil iedereen een kans geven maar op de één of
andere manier wist ik dat dit ging
fout lopen… en waarom? Haar schoenen verraadden dit; ze
droeg espadrilles van Hello Kitty! Zegt dit niet genoeg?
Ze prikte pas na 35 min effectief de epidurale, die dan meteen een rugbloeding veroorzaakte, dear lord. Ik voelde het bloed in mijn bilspleet sijpelen (deed wel geen pijn tov de weeën hoor). Soit, een plakker, zo groot als heel mijn onderrug, zou dit oplossen. Wat een grap. Ik moest verplicht aan het CTG owv de epidurale dus beeld je in; die weeënstorm van hierboven, verplicht op een bed met een CTG aan. Alleszins, ik ben een stille lijder dus buiten tranen, overgeven en rillen overleefde ik en hebben andere kamers het niet geweten.
Le moment suprême
Bon, poging 2 (van de 3); de assistent met de espadrilles van Hello Kitty zou de epidurale een beetje terugtrekken en dan zou het wel werken; NJET. Niet gelukt. Na nog eens een half uur besliste het hoofd anesthesie mij
uit mijn lijden te verlossen en stak hij een nieuwe epidurale binnen de 5 min juist en was mijn pijn na 18 minuten draaglijk. HALLELUJAH! Kon u niet meteen gekomen zijn? Nee, ik weet het, iedereen moet kunnen oefenen. Op dat exacte moment waar de epidurale me het gevoel gaf dat de golven van mijn weeën kalmeerden voelde ik druk om te persen en ja hoor, volledige ontsluiting. Achteraf dacht ik ook, hadden ze voor de laatste poging van de epidurale mijn ontsluiting nagekeken hadden ze deze niet meer gestoken maar bon. Ik was dolgelukkig want voelde persweeën en dus ging mijn baby eindelijk ter wereld komen.
Samen met mijn zelfstandige vroedvrouw zijn we op een super rustige manier beginnen persen, in ruglig weliswaar. Al na een paar weeën te hebben geperst voelde ik haar geen cm verschuiven en wilde ik op handen en knieën. Ondanks mijn epidurale ging dit perfect; ik had ook echt kracht in mijn benen, voelde elke wee maar het was prima te doen. Heb ook nooit ‘bijgeduwd’ op de epiduralepomp net om die bevalling zelf te doen
lukken. Op handen en knieën, dat had ik geschreven echt niet
te willen in mijn geboorteplan trouwens, ging dat fantastisch goed! Ik voelde ze verschuiven bij elke pers. Het was wel moeilijker omdat de vroedvrouw tussen elke wee de harttonen moest beluisteren. En dan ging het heel even mis. Door de combinatie van mijn hoge bloeddruk met een bloeddrukverlagende epidurale plus op handen en knieën kreeg ik een enorm bloeddrukval waardoor ik even volledig buiten westen ging. Opeens alle hens aan dek maar is het me toch
gelukt ze niet veel later te verlossen. Hoewel ik er 1000% van overtuigd was dat ze via mijn ander gaatje ter wereld ging komen en dat al mijn poepbeenderen gebroken waren, was ze daar, de liefde van mijn
leven. Livia Van den Bosch. Op de valreep toch pas op 3 augustus 2019 geboren om 00:38u. Een fijn engeltje van net 3kg en maar 48cm groot.
Op dat moment werd de moeder in mij geboren en hierover schrijf ik in een andere blog meer.