Kinderopvang
Al vanaf het begin was ik erg overtuigd van de vele voordelen van kinderopvang:
Je kind naar een kinderopvang brengen bevordert de sociale ontwikkeling, het is een goede voorbereiding op de school, je kind leert er een gezonde zelfstandigheid, de leefwereld van je kind wordt verbreed en de algehele ontwikkeling van je kind wordt hier (extra) gestimuleerd. Op zowel het emotioneel, motorisch, creatief als cognitief niveau wordt je kind voortdurend uitgedaagd.
Het was voor mij vanzelfsprekend om Livia naar een kinderopvang te doen aangezien ik een huis af te betalen heb, ik heel graag werk en op die manier de ontwikkeling van Livia zou stimuleren (lees: de opvoedsters hebben gestudeerd voor dit beroep en weten mogelijks beter hoe een kind per leeftijd te stimuleren). Het was voor mij een win-win situatie; happy mother, happy baby, toch? Wederom een idee dat volledig veranderde op het moment dat ik effectief mama werd. Vanaf ik ze voor het eerst in mijn armen hield wilde ik niet dat vreemden de opvoeding van mijn kind zouden (moeten) overnemen. In wat voor wereld leven we dat we kiezen voor een kind maar dat je na een paar maanden al een ander je kind moet helpen groot brengen? Is dit wel de bedoeling geweest van voortplanting, dat niet de moeder zelf maar een pseudo-moeder (lees: begeleidster) de opvoeding gedeeltelijk overneemt? Deze gedachtegang werd uiteraard beïnvloed door de nodige hoeveelheid hormonen in mijn lijf, laat dat wel duidelijk zijn.
Voorbereiding; een plaats zoeken en liefst vinden
Oorspronkelijk was ik een grote voorstander van onthaalmoeders. In mijn beleving was dit persoonlijker en zou dit misschien wel een veiliger gevoel kunnen creëren dan in een grote (stedelijke) kinderopvang. Tijdens mijn 2e (verschrikkelijke) zwangerschapsmaand al begon ik de zoektocht. Ik wist hoe moeilijk het is om een plaats in kinderopvang te vinden door het grote tekort eraan. Al snel werd duidelijk dat een onthaalouder onvindbaar was. Ik wilde graag dat Livia 2,5 dagen per week in een opvang zou doorbrengen; maandagen, dinsdagen en een woensdagvoormiddag. Woensdagnamiddag zou mijn schoonmoeder op Livia passen en op donderdag mijn mama. Vrijdagen nam ik dan ouderschapsverlof op om zo 3 volle dagen op rij te kunnen bijtanken. Ik wilde een duidelijk structuur voor mijn kind want ik had altijd geleerd dat kinderen dit nodig hebben (en ik stiekem ook!).
Onthaalouders in onze geburen werkten zelden op woensdagen en zij die dan toch kozen te werken hadden geen plek meer. Ik was genoodzaakt een grotere (stedelijke) kinderopvang aan te schrijven. Al van verschillende ouders hoorden we hoe goed kinderopvang Patrasche was, op nog geen 4 minuten rijden van ons thuis. Na een bezoekje hebben we gekozen hier een aanvraag te doen die, al goed, vrij snel werd goedgekeurd. Ik kon toen ook de voordelen van een grote kinderopvang zien zoals dat de begeleidsters geen tijd in voeding klaarmaken, kuisen, boekhouding,… moeten steken maar op die manier meer tijd overhouden om in de kinderen te steken. Ook leert Livia dan verschillende mensen kennen in plaats van éénzelfde persoon.
BEZIN VOOR JE BEGIN(T)
Ik had een heel lijstje voorbereid met vragen die ik wilde overlopen alvorens Livia in te schrijven.
- Hoe staan jullie tegenover wenmomenten?
- Hoe worden de groepen verdeeld; zitten de kleintjes gemengd met de peuters?
- Hoe slapen de kinderen en per hoeveel ‘delen’ ze een kamertje?
- Hebben kinderen steeds hetzelfde bedje om in te slapen?
- Hebben kinderen hun eigen slaapzakje?
- Hoe staan jullie tegenover (laten) huilen?
- Hoe communiceren jullie met de ouders?
- Hoeveel kinderen zitten er (maximaal) in een leefgroep?
- Welke vakanties nemen jullie jaarlijks?
We(e)nmomenten
Wennen is voor mij de basis van alles! Nieuw is nooit leuk, ook niet voor volwassenen, hoe moet dit dan niet zijn voor een kind? Wennen kent enorm veel voordelen voor zowel jezelf, je kind als de begeleiders, zoals je kan terugvinden op de website van Kind en Gezin, maar ik benoem graag specifiek de voordelen voor je kind.
Een eerste, en meteen voor mij de allerbelangrijkste reden om te wennen, is om het risico op wiegendood te verlagen. Een kind zal minder stress ervaren als hij de kans krijgt om de vele nieuwe indrukken mondjesmaat te verwerken. Hij raakt op zijn tempo vertrouwd met de andere omgeving, kinderen en activiteiten. Daarnaast zal het slaappatroon dan (hopelijk) minder verstoord worden.
Vervolgens leren de begeleiders op die manier ook je kind kennen. Zij hebben waarschijnlijk erg veel ervaring maar toch blijft elk kind anders. En tot slot leren de kinderen leren stilaan te vertrouwen op zijn begeleiders.
Ik ben ook grote voorstander om eerst SAMEN met je kind te wennen. Ik ga er vanuit dat kinderen zo nog rustiger aan kunnen wennen aan de omgeving. Jij bent namelijk zijn veilige haven en zo leert je baby dat hij ook buiten jouw haven veilig kan varen.
Hieronder het schema dat ik heb toegepast met Livia. Vergeet niet dat ik erg beschermend ben en ik ook maar doe waar ik me goed bij voel. Overdreven? Misschien. Maar het gaat erom dat ik me goed voel en dat gevoel (onbewust) meegeef aan mijn kind. Bij een tweede kind zal ik precies hetzelfde schema herhalen.
Ik ben gestart met wennen (en wenen) 3 weken vooraleer ik effectief terug begon te werken. Zo kreeg ik de kans de uren dat ze ging te beperken en kon ik haar, bij ziektes, zelf opvangen.
Week 1 | Maandag | Dinsdag | Woensdag | Donderdag | vrijdag |
/ | / | / | 1u SAMEN | 2,5u SAMEN inclusief een dutje en een voeding | |
Week 2 | Maandag | Dinsdag | Woensdag | Donderdag | Vrijdag |
1u ALLEEN | 2,5u ALLEEN | 4u ALLEEN | / | / | |
Week 3 | Maandag | Dinsdag | Woensdag | Donderdag | Vrijdag |
4u ALLEEN | 5,5u ALLEEN | 7u ALLEEN | / | / | |
Week 4 | Maandag | Dinsdag | Woensdag | Donderdag | Vrijdag |
7u ALLEEN | 7u ALLEEN | 4u ALLEEN | / | / |
Het eerste uur dat Livia zonder mij doorbracht in de kinderopvang veroorzaakte een halve paniekaanval bij mij maar bleek voor haar geen enkel probleem te zijn. Eigenlijk doet Livia het vanaf het begin al ongelooflijk goed daar. Ze geeft duidelijk aan wat ze (niet) wil en de begeleiders beschrijven haar als een happy baby!
De eerste weken zonder mij gaf ik een tetradoek mee die ik in mijn t-shirt droeg. Als ze het dan moeilijk zou krijgen of niet zou willen drinken konden ze de tetradoek erbij nemen en mij ruiken. Dat werkt nog steeds erg goed trouwens. Hier heb ik wel echt iets mega gênant maar hilarisch bij meegemaakt. Ik sliep dus ook met die tetradoeken want ik wilde ze doordringen met mijn geur. Ik kleedde me ‘s morgens om om te gaan werken maar stak dan steeds de tetradoek terug om die dan tot op het einde bij me te houden. Normaal nam ik die dan terug uit mijn boezem nog voor ik binnen ging in de leefgroep tot die ene ochtend dat ik het vergeten was… Ik gaf Livia aan de begeleidster en toen viel mijn Frank (euro, ja ik weet het) dat ik de tetradoek nog tussen mijn borsten had zitten. Ik nam de tetradoek eruit en wat had ik nog mee? Een donkerblauwe vuile kous van manlief. Ik werd rood en had willen gieren van het lachen maar de 2 (!) begeleidsters die dit zagen gebeuren reageerden amper! Ik ben buiten gelopen en heb op mezelf gegierd en bedacht me; ofwel vonden ze het gewoon niet grappig (???), ofwel hebben die het nadien ook uitgeproest en ben ik ‘de moeder met de kous in haar boezem’… Ik zal het nooit weten!
Covid-19 en terug naar de kinderopvang
Livia bleef vanaf 19 maart thuis van de kinderopvang owv Covid-19 en we hebben ervoor gekozen dat ze pas terug zal starten begin augustus. Onze kinderopvang opent zijn deuren terug vanaf juni maar sluit opnieuw 3 weken in juli voor hun jaarlijkse vakantie. We willen het ritme van Livia niet omgooien voor slechts 1 maand, om dan nadien het ritme weer om te gooien naar dat van thuis, en na 3 weken opnieuw te moeten wennen aan de kinderopvang. Hoe dat we(e)nproces precies zal verlopen weet ik zelf nog niet helemaal. Het liefst zou ik terug eerst SAMEN gaan wennen maar ik weet überhaupt niet of dit mag gezien de Coronamaatregelen.
Verdeling onder de leeftijden;
Ik wilde liever niet dat Livia in de drukte van grotere kinderen vertoefde. De reden hiervoor was vooral omdat ik merkte dat ze heel snel overprikkeld werd door andere kinderen en dan erg moeilijk (in)sliep die dagen.
Slapen;
Ik hoopte dat Livia steeds in haar eigen slaapzakje kon slapen met steeds dezelfde geur in hetzelfde bedje op dezelfde plek. Ik ben zelf (te) gestructureerd en ik hou van voorspelbaarheid omdat me dat een veilig gevoel geeft. Hierom denk ik dat het een kind misschien ook helpt? Verder is Livia een enorm lichte slaper; voor het minste geluidje schiet ze wakker en is verder slapen onmogelijk. Als er dan veel andere kindjes bij haar in de kamer slapen lijkt me dit niet handig.
Huilen;
Ik ben géén voorstander om te laten huilen. Dit veroorzaakt verschrikkelijk veel stress voor een kind en geeft een onveilig gevoel. Dat is nu net niet wat ik wil dat ze ervaart in een kinderopvang.
Communicatie met de ouder;
Verslag over de dag vind ik erg belangrijk zodat ik weet hoe Livia zich voelde, of ze al stoelgang maakte (erg belangrijk gezien de allergie), of ze goed sliep… Zo kan ik (proberen) voorspellen hoe de avond eruit ziet, weet ik hoe laat ze ongeveer honger zal krijgen…
Past de kinderopvang bij je (kind)?
Dit waren en zijn voor mij de voornaamste vragen om te stellen bij een kennismakingsgesprek. Eind dit jaar verhuizen we weg uit de stad en hiervoor deed ik ook meerdere bezoeken alvorens een kinderopvang te vinden die aansluit bij mijn waarden en normen in onze nieuwe buurt. Ook hier zal ik haar eerst laten wennen.
De keuze van je kinderopvang is voor mij bijna net zo belangrijk als de keuze van je partner. Oké nee ik overdrijf maar ik wil maar aantonen dat je moet bedenken wat je zoekt in een kinderopvang. Probeer niet puur uit eigenbelang te kiezen voor een crèche die vlakbij je huis is maar zoek naar welke kinderopvang echt bij jou past. Tenslotte zullen zij je kind op sommige dagen meer zien dan jij zelf, hoe akelig dit ook klinkt.