Bezoek aan mijn (kraam)bed
Na de bevalling kan je bijna niet wachten om je eigen gecreëerd schepsel te tonen aan je familie en vrienden. Je zorgt voor de mooiste geboortegeschenkjes, een origineel geboortekaartje, een nog origineler statief waarin je alles tentoonstelt en dan is het zover… Ze mogen je kindje komen bewonderen.
Voorbereidingen
Wij hadden ook enorm veel tijd gestoken in geboortegeschenkjes, het geboortekaartje gepersonaliseerd, een statief geschilderd, we hebben zelfs een lamp met haar naam laten maken. Ik was tijdens mijn zwangerschap thuis geweest owv een ‘risicovol beroep’ en had dus tijd zat gehad me hiermee bezig te houden. Dat was ook gewoon zo leuk om te doen! Buiten dan die ministrikjes, daar heb ik af en toe nog een kramp van in mijn hand. We kozen voor dingen die bij ons als koppel pasten (gin&tonic, chocolade en badzout) en dit alles rond eenzelfde thema: Livia is geboren midden in de zomer dus kozen we voor de flamingo. Is super meisjes-achtig en veel mee te doen, vandaar.
Ik beviel op een vrijdagnacht omstreeks 00:38u. Ik kan je verzekeren dat ik niet meer sliep aangezien ik haar voor het eerst echt kon aanraken, strelen, bekijken, ruiken (babysniffing is a real thing!)… De adrenaline stroomde ook door mijn aders die het zelfs onmogelijk maakte mijn ogen te sluiten. Manlief daarentegen sliep op zijn veel te kleine bedje (hij is 2m08 en dat bedje maximaal 1m80) als een roos.
Diezelfde ochtend, op 3 augustus 2019, schoot manlief in actie om alles in orde te brengen voor de eerste bezoekers die in de namiddag op kraambezoek zouden komen. Hij ging thuis de geboortegeschenkjes halen die klaarlagen, de nodige drank en versnaperingen (snoepjes in de vorm van flamingo’s; erover ja maar zo leuk!) om dan tegen 12u weer met ons herenigd te zijn. Zalig gebeuren die ochtend; ik met mijn prachtige baby alleen, omringd door vroedvrouwen die me bijstonden bij elke stap die ik zette. Ik voelde me veilig en vooral een mama van een dochter, Livia.
To touch or not to touch, that’s the question
Over wat het bezoek wel en niet zou mogen dacht ik al maandenlang op voorhand over na. Bezoek is gewoon zo dubbel. Enerzijds wil je je baby tonen maar anderzijds krijg je ze niet gemakkelijk buiten, ze voelen zelf niet aan wanneer ze ‘teveel’ zijn, ze willen het liefst allemaal je pasgeboren baby’tje aanraken en net dat wilde ik vermijden. Je kind verbleef 9 maanden in een warme gevulde ballon binnenin jou lichaam. Op een gegeven moment komt je kind ter wereld waar hij of zijn niets kent; geluiden zijn opeens schel i.p.v. dof, kleuren zijn opeens heel fel, geuren waarvan ze niets begrijpen vliegen hun mini neusje in en dan worden ze ook nog aangeraakt door allemaal vreemde dingen; dekens, handen, verzorgingskussens, kleding… Ik leerde tijdens mijn stages vroedkunde dat baby’s echt in een soort van overlevingsmodus keren tijdens het bezoekuur. Bijna alle baby’s liggen dan ‘heerlijk te slapen’. Tot het moment dat de laatste bezoeker uit je kamer is en een kind moet verwerken wat hem of haar is overkomen. Kinderen die niet getroost kunnen worden door de kersverse ouder, die hartverscheurend huilen dat je het op de gang kan horen. Dat wilde ik absoluut vermijden en al voor de bevalling lichtte ik familie en vrienden hier ook over in. En toch… Toch zie ik op foto’s dat zoveel bezoekers Livia hebben vastgenomen, zelfs kinderen van familieleden. Dit doet nog steeds pijn, omdat ik blijkbaar niet sterk genoeg was Livia te ontzien van al deze vreemde handen, geluiden, geuren en kleuren. Ik leefde dan ook echt even in een waas die eerste dagen… Ik weet sommige dingen oprecht niet meer. Uiteraard houdt Livia hier niets aan over en moet ik niet overdrijven hè! Anderzijds was het bezoek ook wel een soort dagbesteding waarnaar we uitkeken maar nadien gewoon de gevolgen van moesten dragen.
Waar ik wel enorm van genoot waren de ochtenden in het ziekenhuis met ons 3tjes. We kregen een ontbijtje, dronken een tasje koffie met een prachtig uitzicht, ZA-LIG.
Home sweet home?
Eens thuisgekomen, zoekend naar een nieuwe veilige cocon, bleef het bezoek komen. Manlief zorgde voor een goede planning maar het was teveel, elke bezoeker was teveel. We waren zo op zoek naar een ritme, naar onszelf, naar rust. Buiten mijn schoonzus en nog een aantal aangename bezoekjes, was ik ze liever kwijt dan rijk, hoe grof dit ook klinkt nu. En het vreemde is dat ik me tijdens het bezoek echt prima voelde maar achteraf zo leeggezogen. En dat was het meestal niet waard.
We begonnen mensen af te bellen omdat mijn huilbuien (lees blog babyblues) ruimte moesten krijgen om plaats te vinden. Als we toch bezoek lieten komen werden die verschoven en voelde ik me zo mogelijks nog slechter. Manlief voelde zich zo lastig elke keer ik weer aangaf het bezoek af te bellen. Het was alsof we de bezoeker moesten plezieren en dat primeerde zelfs boven onze eigen wensen.
Lesson learnd
Ik hoor geregeld van pasbevallen moeders in deze vreemde Corona-tijden, dat ze eigenlijk best wel genoten van de rust zowel in het ziekenhuis als thuis. Awel, ik denk dat ik hen begrijp! Als wij kiezen voor een tweede zal het bezoek geminimaliseerd worden. Uiteraard is bezoek nog welkom maar niet meer allemaal zo snel mogelijk na de bevalling. Die baby is na 6 weken nog even schattig, niet?
Laat dit ajb een duidelijke les zijn voor zowel moeders die nog moeten bevallen als voor potentiële bezoekers van een pasbevallen moeder.